ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΩΝ 100 ΠΡΩΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑΛΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ

http://youtu.be/ddlHFxvl3Ig
Θα πρέπει να είναι καθαρό ότι εντός των σημερινών πλαισίων κοινοβουλευτισμού δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική λύση υπέρ του λαού. Ούτε να προχωρήσουμε σε ριζική αλλαγή πορείας. Ο λόγος είναι απλός: οι κυβερνώντες έχουν περάσει στο εσωτερικό δίκαιο της χώρας όλες τις βασικές δεσμεύσεις προς του δανειστές και την ευρωζώνη με αποτέλεσμα να είναι άκρως ευάλωτη η χώρα σε πιέσεις, εκβιασμούς, ακόμη και επεμβάσεις άνωθεν και έξωθεν.


Μόνο με την ανατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος δεσμεύσεων και συμφωνιών μπορεί να ξεκινήσει η αλλαγή πορείας. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο από την πλειοψηφία του λαού εξαναγκάζοντας σε παραίτηση την κυβέρνηση και σε διάλυση το κοινοβούλιο με σκοπό να υπάρξει μια έκτακτη, προσωρινή κυβέρνηση που μπορούμε να την ονομάσουμε Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας που θα έχει σαν βασική αποστολή να διακόψει τη συνέχεια του κράτους και να ανοίξει τον δρόμο για την διαδοχή του κράτους από μια νέα πολιτική και πολιτειακή μορφή του κυρίαρχου λαού. Πράγμα που μπορεί να γίνει με όρους δημοκρατίας μόνο με έναν τρόπο: την σύγκληση Συντακτική Εθνοσυνέλευσης και την ψήφιση νέου Συντάγματος, νέου θεμελιώδους νόμου που θα επανακαθορίζει από μηδενικής βάσης όλες τις σχέσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό του ελληνικού λαού.

Η Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας θα αναδειχθεί από τα κάτω, δηλαδή από εκείνες τις συλλογικότητες που θα ηγηθούν της ανατροπής και θα εκφράζουν μαχητικά την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Η Επιτροπή αυτή θα αναλάβει να διοικεί στο μεσοδιάστημα μέχρι την ολοκλήρωση των εργασιών της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης με Συντακτικές Πράξεις. Την σύνταξη και την υλοποίηση των Συντακτικών Πράξεων θα αναλάβουν οι γενικές συνελεύσεις και οι συλλογικότητες του λαού σε κάθε τομέα ευθύνης και κοινωνικής δράσης.

Με τον τρόπο αυτό θα πρέπει από την πρώτη στιγμή ο λαός απευθείας θα μάθει να αποφασίζει και να διευθετεί τις υποθέσεις του στην υγεία, στην παιδεία, στην οικονομία, κοκ. Έτσι θα δοθεί η δυνατότητα να ανασυγκροτηθεί από μηδενικής βάσης ολόκληρη η δημόσια διοίκηση και να απαλλαγεί από τον βραχνά της πολιτικής και κομματικής υποδούλωσης, καθώς επίσης και του φιλοτομαρισμού που κυριαρχεί. Ενώ ταυτόχρονα η τοπική αυτοδιοίκηση θα επανιδρυθεί από τις πρώτες κιόλας ημέρες ως κοινότητα αυτοδιοικούμενων πολιτών στη βάση της δικής τους ελεύθερης συλλογικής θέλησης.

Μια από τις πρώτες Συντακτικές Πράξεις της Επιτροπής Εθνικής Σωτηρίας θα είναι η κατάρτιση κατηγορητηρίου και η συγκρότηση ενός μικτού ορκωτού δικαστηρίου με ευρεία συμμετοχή πολιτών όπου θα λογοδοτήσουν όλοι οι πολιτικοί, δικαστικοί, δημόσιοι λειτουργοί, δημοσιογράφοι και άλλοι που διέπραξαν εσχάτη προδοσία εναντίον του ελληνικού λαού και της χώρας. Στο σκαμνί οφείλει να καθίσει όχι μόνο η συμπολίτευση, αλλά και η αντιπολίτευση που όλο αυτό το διάστημα με την παρουσία της στην Βουλή νομιμοποιεί τις απανωτές εκτροπές και τις βάναυσες παραβιάσεις ακόμη και των πιο θεμελιωδών δικαιωμάτων του λαού.

Επίσης αυτή η Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας θα ανακοινώσει την αποδέσμευση από το ευρώ και την ΟΝΕ το ταχύτερο δυνατό και την συντεταγμένη επιστροφή σε Εθνικό νόμισμα. Ταυτόχρονα θα ανακοινώσει ότι σταματά όλες τις πληρωμές των δανειστών της χώρας. Με βάση την Συνθήκη της Βιέννης του 1969, που το 1980 μετατράπηκε σε σύμβαση του ΟΗΕ, αλλά και με βάση τις βασικές προβλέψεις του διεθνούς δικαίου, θα ανακοινώσει ότι όλες οι συμφωνίες και οι συμβάσεις που υπεγράφησαν από την εποχή του πρώτου μνημονίου θεωρούνται ότι δεν διαθέτουν οιανδήποτε νομική ισχύ καθώς επιβλήθηκαν στην χώρα με ανοιχτές απειλές για άσκηση βίας, δηλαδή με εκβιασμό. Κι επομένως θεωρούνται ως μηδέποτε γενόμενες.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που θα καθίσουν στο σκαμνί οι Έλληνες πολιτικοί που αποδέχτηκαν τον εκβιασμό και έτσι διέπραξαν εσχάτη προδοσία. Όπως επίσης και ο λόγος που θα κινηθεί το ελληνικό κράτος εναντίον των κυβερνώντων και των αξιωματούχων της ευρωζώνης που επέβαλαν με εκβιασμούς και πιέσεις την μαζική εξόντωση του ελληνικού λαού διαμέσου των επιβαλλόμενων πολιτικών, ως εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας κατά τα προβλεπόμενα του διεθνούς ποινικού δικαίου.

ΤΑ 25 ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΑΜΕΣΑ ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ 100 ΗΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕΤΑΒΟΛΗ

Τα μέτρα αυτά θα πρέπει να ληφθούν τις πρώτες 100 ημέρες μιας νέας διακυβέρνησης από τον ίδιο τον λαό με την μορφή της Επιτροπής Εθνικής Σωτηρίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι μέσα στις πρώτες 100 ημέρες όλα αυτά τα μέτρα θα έχουν ολοκληρωθεί. Πρόκειται ουσιαστικά για 25 δέσμες μέτρων που πρέπει να τεθούν άμεσα σε εφαρμογή από τις πρώτες 100 ημέρες, ώστε να αρχίσει η ανάκαμψη της οικονομίας και η ανοικοδόμηση της χώρας προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Αν δεν τεθούν σε εφαρμογή αυτές οι 25 δέσμες μέτρων από τις πρώτες 100 ημέρες της πολιτικής μεταβολής, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για ανάκαμψη, ούτε για ριζική αλλαγή πορείας. Όσο καθυστερεί η εφαρμογή τους τόσο θα βαθαίνει η ύφεση, τόσο θα καταρρέει η οικονομία και τόσο η χώρα θα είναι ανοιχτή σε πιέσεις από το εξωτερικό και το εσωτερικό.

Ποιες είναι αυτές οι 25 δέσμες μέτρων που οφείλουμε να εφαρμόσουμε από τις πρώτες ημέρες;
1. Εκπόνηση και εφαρμογή ενός σχεδίου ταχύρρυθμης παραγωγικής ανασυγκρότησης με βασικό μοχλό τον δημόσιο τομέα και ένα ενισχυμένο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων, προσανατολισμένο κατά προτεραιότητα στην ανάπτυξη της παραγωγής, την αύξηση της παραγωγικής προστιθέμενης αξίας και της σταθερής απασχόλησης απαλλαγμένο από τα ασφυκτικά δεσμά των μεγάλων έργων ‘κοινοτικής’ επιλογής’ αλλά και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματικών κυκλωμάτων.

2. Επαναφορά όλων των μισθών, συντάξεων και απολαβών στο επίπεδο της 5ης Μαΐου 2010 έτσι ώστε να αναπληρωθούν οι μεγάλες απώλειες από τη μακρόχρονη λιτότητα και να αναζωογονηθεί αποτελεσματικά η εσωτερική αγορά. Η οικονομία δεν πάσχει από έλλειψη δανείων αλλά πεθαίνει λόγω εξαφάνισης της αγοραστικής δύναμης του πληθυσμού.

3. Νομοθετική κατοχύρωση των κατώτερων αποδοχών που θα καλύπτουν τις ετήσιες πραγματικές βασικές ανάγκες της εργατοϋπαλληλικής οικογένειας και των κατώτερων συντάξεων στο 80% αυτών των αποδοχών.

4. Θεσμοθέτηση γνήσιας Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής στη βάση ενός αυθεντικού τιμάριθμου, που να μετρά το αληθινό κόστος ζωής για το εργαζόμενο νοικοκυριό.

5. Κατάργηση όλων των μορφών ‘ευλύγιστης’, ‘προσωρινής’ και ‘μερικής απασχόλησης’, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα και κατοχύρωση ανελαστικών στη βάση της σταθερής και μόνιμης απασχόλησης.

6. Εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων στην εργασία και στην κοινωνική ασφάλιση για όλους τους εργαζόμενους χωρίς κανενός είδους προαπαιτήσεις, διαχωρισμούς και εξαιρέσεις.

7. Μετατροπή του ΟΑΕΔ σε ταμείο ασφάλισης κατά της ανεργίας με τον επαναπροσανατολισμό του συνόλου των πόρων του στην πραγματική στήριξη των ανέργων, με το επίδομα ανεργίας στο 80% του βασικού μισθού για ολόκληρη την περίοδο της ανεργίας και την πλήρη κατοχύρωση κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων των ανέργων.

8. Κατάργηση όλων των αντι-ασφαλιστικών νόμων, ρυθμίσεων και διατάξεων, επιστροφή των χρεών του κράτους και των ιδιωτών στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης, πλήρη απεξάρτηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης από την κυβέρνηση, κατοχύρωση του αναδιανεμητικού χαρακτήρα του και ουσιαστική αύξηση της συμβολής εργοδοτών και κράτους.

9. Κατοχύρωση ενός πραγματικά δημοσίου αυτοδιαχειριζόμενου και με κοινωνικό έλεγχο συστήματος υγείας και κοινωνικής πρόνοιας που δεν θα αποτελεί προθάλαμο για την ιδιωτική υγεία, ούτε θα το νέμονται ιδιώτες προμηθευτές, πολυεθνικές και ποικίλα κυκλώματα.

10. Εξασφάλιση μιας ενιαίας δημόσιας δωρεάν παιδείας στη βάσει του υποχρεωτικού δημόσιου δωδεκαετούς σχολείου και της δημόσιας ανώτατης παιδείας στη βάσει των σύγχρονων απαιτήσεων για μόρφωση, έρευνα, ακαδημαϊκή και κοινωνική ζωή.

11. Κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών και φοροκινήτρων προς τις μεγάλες επιχειρήσεις και επιβολή συσσωρευτικής φορολογίας στα επιχειρηματικά κέρδη, στις χρηματιστικές συναλλαγές όλων των ειδών και στις πολύ μεγάλες περιουσίες κινητών και ακίνητων αξιών, όχι μόνο των φυσικών αλλά και των νομικών προσώπων.

12. Δραστική μείωση στο μισό της άμεσης φορολογίας των πολύ μικρών επιχειρήσεων και αξιοποίηση του συνόλου των αναπτυξιακών, επενδυτικών και άλλων επιδοτήσεων του κράτους για την άμεση στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων στο πλαίσιο του σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας.

13. Αναπροσαρμογή του ΦΠΑ με κριτήριο την ελάφρυνση του λαϊκού τζίρου και την επιβάρυνση της πολυτελούς ή παρασιτικής κατανάλωσης. Πλήρης διαγραφή όλων των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο και την εφορία τόσο των νοικοκυριών, όσο και των επιχειρήσεων που προέκυψαν από νόμους, διατάξεις και πολιτικές που επιβλήθηκαν μετά την επιβολή του πρώτου μνημονίου.

14. Ριζική αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος με την αντιστροφή της σχέσης άμεσων - έμμεσων φόρων και με σκοπό να πάψει να λειτουργεί ως μηχανισμός αφαίμαξης του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος, της μικρής επιχείρησης και του ατομικού παραγωγού. Ειδική φορολογική μέριμνα πρέπει να υπάρξει ώστε να δοθούν κίνητρα για εθελοντικές συνενώσεις ατομικών παραγωγών και καταναλωτών, κοινοπραξίες και συνεταιρισμούς.

15. Ριζική αναμόρφωση όλων των δαπανών διακυβέρνησης του κράτους με πρώτη και κύρια τη δραστική περικοπή των φανερών και μη δαπανών που συνδέονται με την κυβέρνηση, με υπουργούς, συμβούλους, βουλευτές και κόμματα, την αναθεώρηση ολόκληρης της πολιτικής κρατικών προμηθειών, την κατάργηση του σκόπιμου διοικητικού υδροκεφαλισμού, των υπεργολαβιών και εκχωρήσεων, την αναδρομική διεκδίκηση ολόκληρης της περιουσίας του δημοσίου, κινητής και ακίνητης, που δόθηκε χαριστικά, καταπατήθηκε ή ξεπουλήθηκε κατά καιρούς από τις κυβερνήσεις, την κατάργηση των μυστικών κονδυλίων και όλων των «ειδικών λογαριασμών», την κατάργηση όλων των αποκαλούμενων «ανεξάρτητων αρχών», την άμεση καταγγελία όλων των λεόντειων, χαριστικών και αποικιοκρατικών συμβάσεων και συμφωνιών του δημοσίου με «ημέτερους» και επιχειρηματικά συμφέροντα, την κατάργηση της χρηματοδότησης των ΜΚΟ και άλλων «εθελοντικών» ή ιδιωτικών οργανώσεων, την εκ βάθρων αναθεώρηση του συνόλου των στρατιωτικών δαπανών στη βάση των πραγματικών αναγκών για την εθνική άμυνα.

16. Εθνικοποίηση όλων των παλιών ΔΕΚΟ και την απεξάρτησή τους από τα ιδιωτικά συμφέροντα που τις νέμονται με σκοπό τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου και των σχέσεών τους τόσο ως προς την κυβέρνηση όσο και ως προς την αγορά, τον εξορθολογισμό τους προς όφελος της εργαζόμενης κοινωνίας, την επιβολή εργατικού και κοινωνικού ελέγχου, την παροχή υπηρεσιών κοινής ωφέλειας που δεν θα αποτελούν δυσβάσταχτο βάρος για το λαϊκό νοικοκυριό καθώς και την προστασία βασικών κοινωνικών και δημόσιων αγαθών από την κερδοσκοπία και τα ιδιωτικά μονοπώλια.

17. Εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδας, όπως και των μεγάλων τραπεζών με σκοπό τον δραστικό περιορισμό της χρηματοπιστωτικής επιβάρυνσης της οικονομίας, των αναπροσανατολισμό τραπεζικού συστήματος από την τοκογλυφία και την κερδοσκοπία με «τοξικά» και μη προϊόντα στην πιστωτική στήριξη της παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας σε συνδυασμό με την κατάργηση των στεγανών και των απορρήτων του τραπεζικού συστήματος, καθώς και την κατοχύρωση της πλήρους διαφάνειας του κοινωνικού ελέγχου στις τραπεζικές λειτουργίες.

18. Αντιμετώπιση της υπερχρέωσης των νοικοκυριών και των μικρών επιχειρήσεων με τη διαγραφή όλων των ιδιωτικών χρεών όσων νοικοκυριών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων αδυνατούν να τα εξυπηρετήσουν, με την άμεση θέσπιση αναπτυξιακών και κοινωνικών κριτηρίων για την τραπεζική χρηματοδότηση, την κατάργηση όλων των επιπλέον χρεώσεων που συνοδεύουν τις χορηγήσεις και την επιβολή ανώτερων επιπέδων επιτοκίων χρηματοδότησης τα οποία θα καθορίζονται με βάση το επιτόκιο της διατραπεζικής αγοράς αλλά και τις αντοχές της εθνικής οικονομίας.

19. Χτύπημα των μονοπωλίων, ολιγοπωλίων και καρτέλ στην αγορά, μέσα από τη δυναμική ανάπτυξη του παραγωγικού ρόλου του κράτους, την απαγόρευση λειτουργίας παράκτιων εταιριών, την κατάργηση των εμπορικών και άλλων απορρήτων, την ονομαστικοποίηση των μετοχών, επιβολή εργατικού και κοινωνικού ελέγχου στις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις -ιδίως δε στις πολυεθνικές-, την προνομιακή ενίσχυση του συνεταιρισμού, της μικρής και μεσαίας επιχείρησης, όπως και των άμεσων παραγωγών.

20. Άμεση στήριξη του εισοδήματος των αγροτών σε συνδυασμό με την στήριξη της παραγωγής τους που σημαίνει επιβολή καθεστώτος ανταγωνιστικής προστασίας της εγχώριας παραγωγής με βάσει κριτήρια ποιότητας και παραγωγικότητας, άμεση διαγραφή όλων των χρεών για τους υπερχρεωμένους παραγωγούς, χτύπημα της δικτατορίας των χονδρεμπόρων και των κάθε λογής μεσαζόντων, έτσι ώστε ο αγρότης να εξασφαλίζει ικανοποιητικές τιμές παραγωγού και ο καταναλωτής χαμηλές τιμές αγοράς.

21. Αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων της παγκόσμιας οικονομίας και των διεθνών σχέσεων με όλους τους λαούς και όλα τα κράτη στη βάση της πλήρους ελευθερίας των συναλλαγών και του αμοιβαίου οφέλους, ενάντια στη μονοπώληση της τεχνολογίας και της αγοράς από τις πολυεθνικές, ενάντια στα δεσμά και τους περιορισμούς που θέτουν οι διεθνείς οργανισμοί και οι «οικονομικές ολοκληρώσεις» των ισχυρών και των αγορών.

22. Κατοχύρωση της απλής αναλογικής ως πάγιου εκλογικού συστήματος για τις εθνικές και τοπικές εκλογές με κατάργηση κάθε αντιδημοκρατικού νόμου, ρύθμισης και μέτρου που νοθεύει την αυθεντική και ισότιμη συμμετοχή και έκφραση του λαού. Μαζί με την κατάργηση κάθε είδους κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων, των ΜΚΟ και ιδιωτικών ιδρυμάτων.

23. Δημοσιοποίηση και δημόσια αποκήρυξη όλων των μυστικών ή άλλων συμφωνιών, δεσμεύσεων και συνθηκών που έχουν αποδεχθεί κατά καιρούς οι κυβερνήσεις, τόσο στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, όσο και μονομερώς με τις ΗΠΑ και άλλες χώρες, οι οποίες βλάπτουν τα άμεσα συμφέροντα του λαού και της χώρας, υπονομεύουν την εθνική κυριαρχία της και θέτουν υπό αμφισβήτηση την εθνική της ακεραιότητα.

24. Άμεση επιστροφή όλων των στρατιωτικών αποστολών που έχουν σταλεί στο εξωτερικό και υιοθέτηση όλων των αναγκαίων μέτρων που δεν θα επιτρέπουν σε καμία ξένη δύναμη να χρησιμοποιεί την επικράτεια της χώρας για τους δικούς της πολιτικούς και στρατιωτικούς σκοπούς.

25. Προκήρυξη εκλογών για Συντακτική Εθνοσυνέλευση με ευρύ μέτρο εκπροσώπησης του ίδιου του λαού και με μοναδικό σκοπό τη σύνταξη και ψήφιση νέου αληθινά δημοκρατικού Συντάγματος.

Με την ψήφιση του νέου Συντάγματος η Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας διαλύεται μαζί με την Συντακτική Εθνοσυνέλευση και προκυρήσσονται εκλογές για την τακτική διακυβέρνηση της νέας δημοκρατικής πολιτείας των Ελλήνων πολιτών.

Η μικροτερη χωρα του Κοσμου

 

Η μικρότερη χώρα στον κόσμο βρίσκεται στην Ευρώπη και ονομάζετε
Sealand. Είναι μια εγκαταλελειμμένη βρετανική ναυτική πλατφόρμα. Ενώ υπάρχουν μόνο πέντε μόνιμοι κατοίκοι και 550 τετραγωνικα έδαφος, η Sealand έχει σύνταγμα, σφραγίδα, σημαία, νόμισμα και πληρεί όλα τα κριτήρια για ένα μέλος που αναφέρεται στη σύμβαση του Μοντεβίδεο για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των μελών.
Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου η άμυνα του Ηνωμένου Βασιλείου είχε κατασκευάσει πύργους στις εκβολές του Τάμεση, με εκτοξευτές ζενίθ, προβολείς και ραντάρ. Καθήκον τους ήταν να αποτρέπουν τα γερμανικά αεροσκάφη να βομβαρδίσουν τους βρετανικούς λιμένες. Στην δεκαετία του 60 στις εγκαταλελειμένες αυτές βάσεις άρχισαν να χτίζονται πειρατικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί,ένας απο αυτούς ηταν και ο σταθμός ”Britain’s Better Music Station” τον οποίο ξεκίνησε ο Paddy Roy Bates πρώην στρατιωτικός του Βρετανικού στρατού με την οικογένεια του η οποία και επέλεξε να εγκατασταθεί στην βάση.
Το 1967, ωστόσο, η αγγλική κυβέρνηση πέρασε ένα νόμο κατά της πειρατείας και οι πειρατικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί έκλεισαν.Ένας φίλος και δικηγόρος του Πάντι, του έδωσε συμβουλές για το πώς να νομιμοποιήσουν τον ραδιοφωνικό τους σταθμό, σε μια χώρα όπου οι ραδιοφωνικές εκπομπές δεν είναι παράνομες μονο που για να το καταφέρει αυτο,θα έπρεπε να δημιουργίσει την δικιά του χώρα. Για τη διατήρηση του εδάφους του ο Paddy Roy Bates κήρυξε την ανεξαρτησία της περιοχή της βάσης του Θαλάσσιου Sealand,μετα δημιούργισε το κυρίαρχο Πριγκιπάτο (Πριγκιπάτο του Sealand) και ανακήρυξε τον εαυτό του πρίγκιπα Roy I. Η σύζυγός του Joan ανακηρύχθηκε πριγκίπισσα και ο ανήλικος γιος Μιχαήλ πήρε το όνομά του Prince και Crown.Το 1968, οι βρετανικές αρχές προσπάθησαν να καταλάβουν το νεαρό κράτος. Ο Βρετανικός στόλος πλησίασε στην εξέδρα, αλλά η αρχοντική οικογένεια απαντήσε με προειδοποιητικές βολές στον αέρα. Ο στόλος υποχώρησε. Όμως ο Paddy Roy ήταν ακόμη ένας πολίτης, κατά τη δίκη του η οποία άρχισε στις 25 Νοεμβρίου 1968 στο Essex County, το δικαστήριο έκρινε ότι η επικράτεια του πριγκιπάτου Sealand είναι εκτός της εθνικής επικράτειας, και πως η υπόθεση είναι εκτός της βρετανικής δικαιοδοσίας, έτσι αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν την κυριαρχία του Πριγκιπάτου Sealand.
Μερικά χρόνια μετά την ίδρυσή του, το πριγκιπάτο απόκτησε επτά σημείων σύνταγμα, σημαία, έμβλημα, ύμνο, τα δικά του γραμματόσημα, επίσημο νόμισμα (δολάριο sealand) και διαβατήρια.
Το 1978 το Πριγκιπάτο Sealand ήρθε σε πόλεμο με τη Γερμανία και την Ολλανδία. Στη συνέχεια, πολλοί επιχειρηματίας από τη Γερμανία και ο πρωθυπουργός του Πριγκιπάτου Sealand Count Gottfried Αλέξανδρος Ahenbah, προσπάθησαν να αποσπάσουν την χώρα και τον πρίγκιπα Michael. Ωστόσο, αντιμετώπισαν αντίποινα από το πριγκιπάτο της Sealand μέχρι που απο το πριγκιπάτο της Sealand κατάφεραν και έπιασαν και αιχμαλώτους.
Οι κυβερνήσεις της Ολλανδίας και της Γερμανίας υπέβαλαν αίτηση για την απελευθέρωσή τους. Πρώτα ζήτησαν να παρέμβει η Αγγλία, αλλά η βρετανική κυβέρνηση, επικαλούμενη την απόφαση του δικαστηρίου, ανακοίνωσε στοιχεία που αποδεικνύουν ότι δεν έχει εξουσία στο έδαφος της Sealand. Στη συνέχεια, σε μία πράξη αναγνώρισης της κυριαρχίας του Sealand, η Γερμανία έστειλε έναν διπλωμάτη κατευθείαν στην Sealand για να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση των κρατουμένων. Ο Prince Roy απελευθέρωσε τους ολλανδικής καταγωγής αιχμαλώτους μετά το τέλος του πολέμου. Ο Jerry απελευθερώθηκε αργότερα ως πολίτης της Sealand, είχε και διαβατήριο και γι'αυτό δικάστηκε για προδοσία.
Ο Αλέξανδρος Ahenbah συνεχίσει να δημιουργεί προβλήματα στην μικρή χώρα. Μετά την επιστροφή του στη Γερμανία, άρχισε να σφραγίζει παράνομα διαβατήρια της Sealand, τα οποία στη συνέχεια χρησιμοποιούσε σε πολλά εγκλήματα, όπως η δημιουργία των πλαστών τραπεζικών λογαριασμών, ακόμη και την δολοφονία του Gianni Versace.
Το 1987 η Βρετανία επιχείρησε εκ νέου να εντάξει την Sealand ανακοινώνοντας την επέκταση των χωρικών της vodido 12 μίλια και το Πριγκιπάτο Sealand αυτόματα εμπίπτει στο εσωτερικό της χώρας.Ο Roy, με τη σειρά του, είπε ότι επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια, έτσι ένα μέρος της Αγγλίας, αμέσως έγινε μέρος του Sealand. Και οι δύο πλευρές απόφυγαν σοφά την στρατιωτική σύρραξη και την κοινή χρήση των χωρικών υδάτων του, σύμφωνα με τη διεθνή πρακτική.
Η οικονομική ανεξαρτησία της Sealand είναι εξασφαλισμένη από τα έσοδα της εταιρείας HeyvanKo του Πρίγκιπα Μιχαήλ, η οποία προσφέρει φιλοξενία web servers και υπεράκτιες συναλλαγές.
Το Πριγκιπάτο της Sealand μείνει στην ιστορία ως η πρώτη χώρα που κάηκε ολοσχερός από πυρκαγιά. Στις 23 Ιουνίου, 2006 βραχυκύκλωμα στη γεννήτρια προκάλεσε φωτιά, την φωτιά έσβησε η βρετανική διοίκηση.Η αποκατάσταση του τεχνητού νησιού απαιτούσε πολύ μεγάλο κόστος και έτσι ο μονάρχης της Sealand κύρηξε την χώρα προς πώληση.
Για τη διαχείριση της Sealand νοιάζεται σήμερα ο πρίγκιπας Michael, για λόγους υγείας ο Roy και η Joan περνάνε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους στην Ισπανία. Ο πρίγκιπας Michael, ο οποίος έχει ξεπεράσει ήδη τα 50, είναι πατέρας δύο παιδιών -του πρίγκιπα Liam και της πριγκίπισσας Charlotte, οι μέλλον κληρονόμοι της δυναστείας Bates.

Λάθος πορεία Νίκος Μπογιόπουλος

1) Αντιγράφω (Ντοκουμέντα 16ου Συνεδρίου, σελ. 71, σ. Παπαρήγα): «Στο 15ο Συνέδριο ξεκαθαρίσαμε το εξής πράγμα: Οτι η συγκέντρωση δυνάμεων, η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος χτίζεται πάνω στην αντίθεση μονοπώλια - ιμπεριαλισμός. (...). Τι είναι ο ιμπεριαλισμός; Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Ομως, δεν μπορούμε να χτίσουμε συμμαχία στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός, γιατί σημαίνει συμμαχία για τη σοσιαλιστική επανάσταση και συμμαχία για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτό δεν μπορούμε να το βάλουμε. Και δεν μπορούμε να το βάλουμε, γιατί είναι και λυμένο θεωρητικά, αλλά και η πείρα αυτό δείχνει». Κανένα νέο δεδομένο δεν επιτρέπει αναθεώρηση όσων θεωρητικά και εμπειρικά, κατά το 16ο Συνέδριο, είναι λυμένα. Εντούτοις στις Θέσεις γίνεται ακριβώς αυτό το λάθος: Προτείνεται οικοδόμηση πολιτικής συμμαχιών στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός. Αλλά πάνω σε αυτή την αντίθεση, όπως σωστά διαπιστώναμε στο 16ο Συνέδριο, δεν χτίζεται η - στρατηγικής σημασίας για την Επανάσταση - πολιτική συμμαχιών.

2) Με αυτήν την (μη) πολιτική συμμαχιών «πλησιάζουμε» το σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ (Θέση 67), που «έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας.

3) Η πολιτική γραμμή των Θέσεων ουσιαστικά εφαρμόζεται εδώ και χρόνια. Εχουμε ήδη δείγματα ότι δεν περπατάει: οργανωτική στασιμότητα, πτώση κυκλοφορίας «Ρ», επίπεδο ταξικού κινήματος, οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα. Ας σταθούμε στις εκλογές. Η σ. Παπαρήγα («Ρ», 22/3/2012) έλεγε: «Αντικειμενικά λοιπόν στην εκλογική μάχη το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική». Δεν συνιστά απολυτότητα να λέμε ότι «επιβεβαιώθηκε» (Θέση 48) μια στρατηγική που την αναδείξαμε ως κριτήριο ψήφου, αλλά αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις τις μείωσε στο μισό; Βέβαια, όποτε έρχεται η κουβέντα στο εκλογικό αποτέλεσμα επαναλαμβάνουμε τα περί «κοινοβουλευτικών αυταπατών». Οχι. Αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκατάληπτα την ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές. Δεν σπέρνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» ο Λένιν όταν ισχυρίζεται («Γράμματα στον Γκόργκι») ότι «απ' τα αποτελέσματα των εκλογών εξαρτάται κατά πολύ και η ανάπτυξη του κόμματος».

4) Επί κρίσης, θέτοντας ως προαπαιτούμενο κάθε λαϊκής συσπείρωσης τη συμφωνία με τη θέση μας για λαϊκή εξουσία, αφήσαμε αναξιοποίητους σειρά πολιτικούς «κρίκους». Π.χ. Το «δεν πληρώνω». Εμείς είπαμε: Δεν πληρώνω, αλλά πρώτα λαϊκή εξουσία. Χρέος. Εμείς είπαμε: Οχι στο χρέος, αλλά στη λαϊκή εξουσία. Ευρώ - ΕΕ. Εμείς είπαμε: Δεν αρκεί το όχι στην ΕΕ, χωρίς το «ναι» στη λαϊκή εξουσία. Μνημόνιο. Εμείς είπαμε: Δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά ο καπιταλισμός, η κρίση και ότι δεν έχουμε λαϊκή εξουσία. Σωστά. Ομως υπηρετείται ο στόχος της λαϊκής εξουσίας, όταν, στη μαζική πάλη για την ανακούφιση του λαού από τα βάσανά του, τίθεται σαν (διαχωριστική) προϋπόθεση; Πανομοιότυπα απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε. Δεν δηλώσαμε «παρών» για τον προσανατολισμό και τη συνειδητοποίησή του. Αφήσαμε άλλους να το κατευθύνουν, να το αξιοποιούν. Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια - όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε.

5) Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στο διεθνή καπιταλισμό. Πολιτικά, η εξάρτηση για την αστική τάξη σημαίνει τη διεθνή της εγγύηση - στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία. Η ταξική ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού ή απαλλαγή από αυτές, ή πολύ περισσότερο «παράθυρο» συνεργασίας με τμήματά της. Είναι πολιτική της καταδίκη. Η εξάρτηση συνιστά καταισχύνη του συνόλου της αστικής τάξης και χειροπιαστή απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και για το λόγο αυτό, για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, υποδουλώνει το λαό, σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο. Αυτή η ανάλυση του Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό», στο «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» του Μπάτση, στο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» του Μπελογιάννη, ισχύει ακέραια και σε συνδυασμό με τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, η πραγματικότητα βοά: Η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει. Πραγματικότητα που για να έχουμε αποτελεσματική πολιτική γενικά (και ειδικά όσον αφορά τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό) δεν γίνεται να αγνοούμε, να θολώνουμε με σχήματα περί «αλληλεξάρτησης», να μισοδεχόμαστε (ή μισοαρνιόμαστε) με φράσεις όπως «ισχυρές εξαρτήσεις», εισάγοντας έτσι στην επιστήμη του μαρξισμού το «ολίγον έγκυος».

6) «Ριζοσπάστης»: Δημοσιεύματα όπως το διήγημα για το δολοφόνο του 15χρονου, τα «πέρασε για λίγο από τον ΔΣΕ» για τον Μίσσιο, ανιστόρητες αναφορές ότι «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά», κείμενα όπου αντί επιχειρημάτων βρίθουν ασυνταξιών και αφορισμών, πρωτοσέλιδα όπου απουσιάζει ή υποβαθμίζεται το σημαντικό της επικαιρότητας (π.χ. θάνατος Τσάβες), δεν συνηγορούν στην εκτίμηση περί «βελτίωσής του».
ΠΡΟΤΑΣΗ: Επαναφορά - επικαιροποίηση του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, συγκρότηση Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου, με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού. Ενα Πρόγραμμα πιο αναγκαίο κι από την πρώτη φορά που το εμπνευστήκαμε επειδή ακριβώς τα προβλήματα που επιφέρουν ο ιμπεριαλισμός, τα μονοπώλια, οι αντιδημοκρατικές εκτροπές, η αναβίωση του φασισμού, η καπιταλιστική κρίση, έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Το ΑΑΔΜ μπορεί να οικοδομήσει αντικαπιταλιστική συμμαχία, διότι:

Πρώτον, συνδέει τώρα, σήμερα, την πάλη για το καθημερινό πρόβλημα με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Δεύτερον, είναι πειστικό και το κατορθώνει γιατί λαμβάνει υπόψη, ειδικά στις παρούσες συνθήκες εξαθλίωσης του λαού, ότι πρώτα «Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να ζουν για να μπορούν να κάνουν ιστορία» (Μαρξ - Ενγκελς, «Γερμανική ιδεολογία»).

Τρίτον, δεν παραιτείται από κανένα όπλο και από κανένα ενδεχόμενο - έστω και το πιο αμυδρό - στον επαναστατικό αγώνα, μη εξαιρουμένου του ενδεχομένου κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, η οποία θα συνιστούσε διαστρέβλωση αν συσχετιζόταν με «στάδια», με «ενδιάμεσες εξουσίες» ή με την «αριστερή» κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τέταρτον, μιας και εμείς δεν είμαστε Μπλανκιστές ώστε να αδιαφορούμε για τη λαϊκή πλειοψηφία, συνιστά επιτομή του αντικαπιταλιστικού αγώνα γιατί οικοδομεί λαϊκή πλειοψηφία, που δικό της έργο με επικεφαλής την εργατική τάξη είναι η Επανάσταση, καθώς προωθεί τις αναγκαίες συμμαχίες που δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από τον ίδιο τον πυρήνα του πολιτικού σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού.

Νίκος Μπογιόπουλος
μέλος ΚΟΒ «Ριζοσπάστη»

Απάντηση του Συνδικαλιστικού Τομέα του ΕΠΑΜ στον "Ριζοσπάστη"

Στις 20.02.2013 κυκλοφόρησε ανακοίνωση του Συνδικαλιστικού Τομέα του ΕΠΑΜ, με αφορμή την πανελλαδική πανεργατική Απεργία που κήρυξαν τότε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Στις 22.03.2013, ένα μήνα μετά, ο Ριζοσπάστης εκτίμησε ότι έπρεπε να απαντήσει. Όχι τυχαία. Είναι η δεύτερη μέρα του 35^ου συνέδριου της ΓΣΕΕ στην Αλεξανδρούπολη και προφανώς η άποψη που εκφράζει το ΕΠΑΜ διαπερνά στον ένα ή άλλο βαθμό πολλούς συνδικαλιστές, ανεξάρτητα από κομματικά και παραταξιακά μαντριά.

Ο καθαρός ταξικός-εθνικοαπελευθερωτικός μας λόγος χαρακτηρίζεται από τον ανώνυμο “Α.” αρθρογράφο ως μια «ιδιαίτερα καλοσχεδιασμένη “αντιμνημονιακή” φρασεολογία… Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες “αριστερές” δυνάμεις δεν κάνουν τέτοια κριτική στη ΓΣΕΕ ...». Είναι φανερό ότι μπροστά στο 19^ο Συνέδριο του ΚΚΕ, τον προβληματισμό και την αμφισβήτηση που εκφράζουν μέλη και οπαδοί του για την αδιέξοδη και αναποτελεσματική γραμμή της ηγεσίας και στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι επισημάνσεις, τα ερωτήματα, οι προσεγγίσεις και οι θέσεις του ΕΠΑΜ βρίσκουν έδαφος. Ο κομματικός τύπος, σε διατεταγμένη υπηρεσία, προσπαθεί να επαναφέρει την τάξη: «“εναλλακτικοί” αλλά εχθροί των εργατών»…!

Πώς να αποδείξει όμως κάτι τέτοιο; Μόνο με τη διαστρέβλωση, το ψέμα, την συκοφαντία. Άξια η κρατική επιχορήγηση και τα δάνεια! Ίδιο «φρούτο» λοιπόν, το ΕΠΑΜ και η Xρυσή Αυγή! Διότι «η κριτική που κάνει η Χρυσή Αυγή σε ΕΕ δεν ισοδυναμεί με κριτική γενικά στην ανάπτυξη που υπηρετεί τα μονοπώλια, αλλά με συμπαράταξη με τα μονοπώλια που εκπροσωπούν άλλοι οργανισμοί ή κέντρα ιμπεριαλιστών, όπως η Ρωσία και οι “δορυφόροι” της»! Κι όλα αυτά, για να μπορέσει να ισχυριστεί ότι το μόνο που κάνει το ΕΠΑΜ είναι «να ζητά από την εργατική τάξη να εγκαταλείψει τον έναν εκμεταλλευτή για να πέσει στα δόντια του άλλου». Από πού προκύπτει αυτό;

Πότε η Χρυσή Αυγή ζήτησε έξοδο από το ευρώ, καθιέρωση εθνικού νομίσματος και έλεγχο της κίνησης κεφαλαίου, όπως κάνει το ΕΠΑΜ; Είναι ή δεν είναι μονόδρομος για τους φασίστες της Χρυσής Αυγής το ευρώ και ο «κοινωνικός εταιρισμός»;

Μήπως ο Ριζοσπάστης δεν γνωρίζει τη θέση του ΕΠΑΜ για το χρέος; Ξέχασε πώς για πολύ καιρό ονόμαζε και τη μονομερή διαγραφή του χρέους «διαχειριστική πρόταση»; Σήμερα βέβαια απλά την εξαφανίζει, από τις θέσεις του ΕΠΑΜ ψαρεύοντας σε θολά νερά! Ας πάψει να μας κρατάει σε αγωνία και ας μας αποκαλύψει τελικά: ποιο είναι το κομμάτι εκείνο της πλουτοκρατίας που ζητάει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την ΕΕ; Ποιο είναι το κομμάτι εκείνο της οικονομικής και πολιτικής ελίτ που συνδέει τη συμπαράταξη με «άλλα κέντρα ιμπεριαλιστών» με την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τα δεσμά της ΕΕ; Αυτοί μόνο για την «απελευθέρωση» των αγορών και της κερδοσκοπίας ενδιαφέρονται.

Αλήθεια, πότε οι φασίστες ζήτησαν περισσότερη και πραγματική δημοκρατία; Πότε φώναξαν «η Χούντα δεν τελείωσε το ’73»; Αυτοί βλέπουν στη μεταπολίτευση όχι κολοβή κι ανάπηρη αλλά υπερβολική δημοκρατία που πρέπει να τελειώσει οριστικά! Εμείς διεκδικούμε Συντακτική Εθνοσυνέλευση για «να ανοίξει ο δρόμος για την εξουσία του λαού, από το λαό και για το λαό».

Πότε πάλεψαν για Σεισάχθεια, για χρεοκοπία ξένων και ντόπιων τοκογλύφων; Η Χρυσή Αυγή κάνει αυτό που έκαναν πάντα οι φασίστες: ανέξοδος ριζοσπαστισμός στα λόγια και ανοιχτή συμπόρευση με τον εχθρό: Συμπαράταξη με τα ΜΑΤ, καταγγελία του κινήματος των πλατειών και των εργαζομένων, στήριξη ληστρικών «επενδύσεων» επικυρίαρχων και δανειστών (όπως των μεταλλείων της Χαλκιδικής, της «ενοικίασης» νησιών κ.α.), των ΕΟΖ, των ΑΟΖ… Αυτοί την δουλειά τους κάνουν, ο Ριζοσπάστης όμως;

Πόσο διεστραμμένος πρέπει να είναι κάποιος για να εξομοιώνει τους ακραιφνείς δημοκράτες και πατριώτες του ΕΠΑΜ με τους πατριδοκάπηλους οπαδούς του Χίτλερ, του Μουσολίνι, του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη!

Η ανακοίνωση του Συνδικαλιστικού Τομέα του ΕΠΑΜ έθεσε μια σειρά ερωτήματα για προβληματισμό, στα οποία –φρονίμως ποιώντας- ο λιβελλογράφος μας αποφεύγει να αναφερθεί, πόσο μάλλον να απαντήσει:

«Υπάρχει έστω κι ένα εργατικό αίτημα που μπορεί να ικανοποιηθεί όσο η χώρα μας παραμένει δουλοπαροικία χρέους; Όσο η εθνική μας ανεξαρτησία απεμπολείται από δανειακές συμβάσεις που “διαπραγματεύονται” δοσίλογοι; Όσο μας κυβερνούν προδότες; Όσο κυβέρνηση κι αντιπολίτευση αναγνωρίζουν την κατοχική δύναμη του χρέους; Όσο αποδέχονται οι μεν και ανέχονται οι δε, τη μετατροπή του ελληνικού κοινοβουλίου σε πρωτοκολλητή των εντολών της τρόικας;»

«Για ποια ανάπτυξη μπορεί να γίνεται λόγος όταν, κάθε ευρώ που κυκλοφορεί δημιουργεί χρέος; Όταν δεν έχουμε εθνικό νόμισμα να χρηματοδοτήσουμε την παραγωγική ανασυγκρότηση, την υγεία και την παιδεία; Για να πληρώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις; Πώς να διαφυλάξουμε τις αποταμιεύσεις και το βιος του λαού μας, πώς να κινηθεί η αγορά όταν, μέσω ιδιωτικοποιήσεων ο δημόσιος πλούτος και μέσω φοροεπιδρομών οι ιδιωτικές περιουσίες μας εκχωρούνται στους τοκογλύφους δανειστές, τις εγχώριες και ξένες τράπεζες, τους πολιτικούς και τα “λαμόγια” που τους υπηρετούν;»

Ο Ριζοσπάστης, αντί να τοποθετηθεί υπεύθυνα στις αγωνίες της εργατικής τάξης και του λαού, καταφεύγει σε κοπτοραπτική και σοφιστείες, όπως εύκολα θα διαπιστώσει ο προσεκτικός αναγνώστης της Ανακοίνωσης του ΕΠΑΜ.

Αλήθεια, από πότε οι κομμουνιστές θεωρούν αδιάφορο το εθνικό νόμισμα; Την ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας; Τον έλεγχο κίνησης κεφαλαίων; Από πότε θεωρούν αδιάφορο το δημόσιο χρέος; «Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι τού λεγόμενου εθνικoύ πλούτου, που στoυς σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους. Γι’ αυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Κι από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματoς ενάντια στο Άγιο Πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.» έγραφε ο Κ. Μαρξ στο Κεφάλαιο. Αλλά ποιός είναι ο Μαρξ μπροστά στα ξεφτέρια του Περισσού;

Από πότε «το κόμμα της εργατικής τάξης, ο πολιτικός της καθοδηγητής» αδιαφορεί αν οι εργαζόμενοι παίρνουν μισθό κάθε μήνα, ειδικά όταν μόνο στην Αττική είναι απλήρωτοι 700.000 επί 12 μήνες; Αν 1.500.000 άνθρωποι ψάχνουν για δουλειά; Αν πληρώνουν χαράτσια, αν έχουν σχολεία, νοσοκομεία, ηλεκτρικό και θέρμανση; Από πότε επιχαίρει για τα δεινά που μας βρίσκουν επειδή δεν βγάλαμε τα ίδια συμπεράσματα με την κα Παπαρρήγα, τον κο Κουτσούμπα και τον κο Μαΐλη;

«Καταστροφικές αυταπάτες» καλλιεργεί το ΕΠΑΜ στους εργάτες, διότι «ο μόνος ταξικός αγώνας που υπερασπίζεται είναι αυτός του κεφαλαίου για να εξαπατήσει και να κρατήσει τους εργάτες υποταγμένους», ισχυρίζεται έτσι, χωρίς ίχνος τεκμηρίωσης ο ανώνυμος κονδυλοφόρος που υπερασπίζεται την δουλίτσα του στην εφημερίδα. Απαντάμε αυτολεξεί από την ανακοίνωση του Συνδικαλιστικού Τομέα του ΕΠΑΜ:

«Μπροστά σε αυτή την αδίστακτη αντιλαϊκή επίθεση, τόσο οι κυβερνητικές παρατάξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, όσο κι εκείνες της αριστερής αντιπολίτευσης, ακολουθούν πολιτική «κοινοβουλευτικού κρετινισμού», εξαντλούν την προοπτική τους στην ψηφοθηρία. Ζητάνε να αναθέσουμε εν λευκώ τη «λύση» των προβλημάτων στις εκλογές. Λες και η λαϊκή κυριαρχία ασκείται ανά τετραετία! Με ανάλογο τρόπο αντιμετωπίζουν τις μορφές πάλης, τα αιτήματα, αλλά και τον τρόπο οργάνωσης των εργαζομένων: σαν υπόθεση εκλογών, σαν υπόθεση κορυφών!» Προφανώς η ηγεσία του ΚΚΕ αναγνωρίζει εδώ τον εαυτό της…

«Το ΕΠΑΜ προτείνει την αυτοοργάνωση του λαού. Στην περίπτωση των Συνδικάτων, αυτό σημαίνει τη δημιουργία και την οργάνωση επιτροπών εργαζομένων σε κάθε τόπο δουλειάς. Επιτροπές όλων των εργαζομένων χωρίς αποκλεισμούς με ιδεολογικά και άλλα κριτήρια. Επιτροπές που ο καθένας θα συμβάλει στον κοινό σκοπό: την ολοκληρωμένη προετοιμασία του αγώνα, δηλαδή συνελεύσεις, αποφάσεις από τους ίδιους τους εργαζόμενους, συντονισμός με άλλα σωματεία, σωστή ενημέρωση κ.λπ. Δεν γίνεται επιτυχημένη κινητοποίηση χωρίς την ολόπλευρη συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση και περιφρούρησή της! Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγεί το συνδικαλιστικό κίνημα από τους γραφειοκράτες, κυβερνητικούς, εργοδοτικούς και κομματικούς. Για να ξαναγίνουν τα συνδικάτα αποτελεσματικά όργανα πάλης των εργαζομένων, όπλα στα χέρια του αγωνιζόμενου λαού.» Προφανώς κι εδώ, ο ανώνυμος συντάκτης «μυγιάζεται.».

«Το ΕΠΑΜ καλλιεργεί τη λογική της Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας. Βήμα το βήμα, άνθρωπο τον άνθρωπο, χώρο το χώρο δουλειάς, γειτονιά με γειτονιά, το ΕΠΑΜ αναδεικνύει την τακτική της λειτουργικής κατάληψης των μέσων και των χώρων εργασίας από τους ίδιους που τα δουλεύουν, σε όφελος του λαού και των οικογενειών τους, σαν βασική πλευρά του νέου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα που οφείλουμε να δώσουμε στις σύγχρονες συνθήκες.»

Όποιος δεν είναι μέρος της λύσης, είναι μέρος του προβλήματος. Όποιος δεν συγκρούεται σήμερα με τον ιστορικά συγκεκριμένο καπιταλισμό της δουλοπαροικίας χρέους που έχουμε απέναντί μας, αλλά είναι απέναντι στον καπιταλισμό «γενικά», γίνεται «ειδικά» νεροκουβαλητής των μνημονίων και όσων τα υπηρετούν –άσχετα αν το αντιλαμβάνεται ή όχι!

Το ΕΠΑΜ θα επιμείνει πως «σήμερα, περισσότερο από ποτέ ο αγώνας των εργαζομένων είναι αγώνας βαθύτατα πολιτικός, αγώνας εθνικός, αγώνας όλου του λαού». Γι αυτό καλεί ολόκληρο τον λαό σε ταξικό – εθνικοαπελευθερωτικό ξεσηκωμό, συνεχίζοντας τις ιστορικές παραδόσεις της Φιλικής Εταιρείας και του ΕΑΜ!