Ποιός εμπορεύεται το κλεμμένο πετρέλαιο από τους Ντάες;

 Σε συνέχεια των αποδείξεων που παρασχέθηκαν από το ρωσικό γενικό επιτελείο που επιβεβαιώνουν τη συμμετοχή του τουρκικού κράτους στην εμπορία του κλεμμένου πετρελαίου από τους Ντάες

(Daesh) [1] οι αρχές της Μάλτας άρχισαν μια έρευνα σχετικά με τα πλοία του ομίλου ΒΜΖ του Necmettin Μπιλάλ Ερντογάν, όλα υπό μαλτέζικης σημαίας.

Εμφανίζεται ότι αυτά τα πλοία (Mecid Aslanov, Begim Aslanova, Poet Qabil, Armada Breeze, Shovket Alekperova) αγοράστηκαν όλα από μία από τις πολλές μαλτέζικες θυγατρικές της Palmali Shipping & Agency JSC, που εδρεύει στην Κωνσταντινούπολη (Τουρκία).

Εν τούτοις, σε ένα άρθρο του Δικτύου Βολταίρος του Ιουνίου 2014 και σε ένα χρονικό του Μιχαήλ Leontiev για το πρώτο ρωσικό τηλεοπτικό κανάλι, το Νοέμβριο του 2015, ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) διαβεβαίωνε ότι ο ιδιοκτήτης αυτής της εταιρείας, ο Τούρκοαζέρος δισεκατομμυριούχος Mubariz Mansimov-Gurbanoğlu (φωτογραφία), οργάνωνε την υφαρπαγή της αγοράς του κλεμμένου πετρελαίου από τους Ντάες (Daesh) [2]· μια ευθύνη που φαίνεται να κράτησε μέχρι την ψηφοφορία, τον Φεβρουάριο του 2015, από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ψηφίσματος 2199 που απαγορεύει το εμπόριο με τις τρομοκρατικές οργανώσεις, και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην οικογένεια Ερντογάν [3].

Στο ίδιο άρθρο, ο Thierry Meyssan κατηγορούσε ρητά την Exxon Mobil ότι αγοράζε το πετρέλαιο από τον Mubariz Mansimov-Gurbanoğlu και το διοχέτευε· μια δεύτερη κατηγορία που για την ώρα δεν αναφέρεται από τα διεθνή μήντια. Επιπλέον, σε αρκετές περιπτώσεις, κατηγόρησε τη διακρατική εταιρία Exxon-Mobil να είναι ένας από τους κύριους χρηματοδοτικούς και στρατιωτικούς υποστηρικτές των Ντάες/Daesh [4].

Οι αρχές της Μάλτας επιδιώκουν να μάθουν αν ο Mubariz Mansimov-Gurbanoğlu έπαψε πράγματι να δουλέψει με τους Ντάες/Daesh ή αν απλώς μοιράζεται την αγορά με την οικογένεια Erdoğan.

Πάντα, σύμφωνα με τον Τιερί Μεϊσάν, το Mecid Aslanov(τώρα ιδιοκτησία του Necmettin Bilal Erdoğan) εκφόρτωσε κλεμμένο πετρέλαιο από τους Ντάες/Daesh στο Fos-sur-Mer (Γαλλία) το Νοέμβριο 2015, γεγονός το οποίο ακύρωνει τις δημόσιες δηλώσεις του προέδρου Φρανσουά Ολάντ εναντίον της τρομοκρατικής οργάνωσης [5]. Δήλωσε επίσης ότι όχι μόνο η Γαλλία αλλά η Κύπρος, το Ισραήλ, η Ιταλία και η Ουκρανία χρησιμοποιούν σήμερα πετρέλαιο που κλάπηκε από τους Ντάες/Daesh.

«Μαλτέζικα πλοία που ανήκουν στον γιο του Τούρκου προέδρου εμπλέκονται στη διακίνηση πετρελαίου από τους Ντάες/ISIS» David Lindsay, Malta Independent, 13 Δεκεμβρίου 2015.

[1] “Cum au dovedit rusii contrabanda cu petrol a ISIS catre Turcia”, de Valentin Vasilescu, Reţeaua Voltaire, 3 decembrie 2015.

[2] “Τζιχαντισμός και πετρελαϊκή βιομηχανία”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 23 juin 2014. « Аналитическая программа "Однако" с Михаилом Леонтьевым », Михаи́л Лео́нтьев , 1tv (Россия), Сеть Вольтер, 30 ноября 2015 (διαθέσιμο στα αγγλικά και γερμανικά).

[3] “Ο ρόλος της οικογένειας Ερντογάν εντός του Ισλαμικού Κράτους/Daesh”, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Δίκτυο Βολταίρος, 4 août 2015.

[4] « Exxon-Mobil, fournisseur officiel de l’Empire » («Exxon Mobil, επίσημος προμηθευτής της Αυτοκρατορίας»), par Arthur Lepic, Réseau Voltaire, 26 août 2004.

[5] “Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις που προετοιμάζονται στη Συρία και γύρω”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 16 décembre 2015.

http://www.voltairenet.org/article189660.html#nb1

Ουκρανία: Heil mein ΝΑΤΟ!

του Μάνλιο Ντινούτσι

Αφού ήρθε στην εξουσία μέσω πραξικοπήματος που οργανώθηκε από το ΝΑΤΟ και τη CIA, πρώτα πλούτισε ο πρόεδρος Ποροσένκο (Poroshenko). Σήμερα, επιστρέφει το ασανσέρ στους κατασκευαστές βασιλέων του προετοιμάζοντας την ένταξη της χώρας του στο ΝΑΤΟ.

Το φύλο πορείας για τη στρατιωτική συνεργασία ΝΑΤΟ-Ουκρανίας, που υπεγράφη το Δεκέμβριο, ολοκληρώνει πλέον πρακτικά τις ένοπλες δυνάμεις και την πολεμική βιομηχανία του Κίεβου με εκείνες της Συμμαχίας υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Δεν λείπει παρά μόνο η επίσημη προσχώρηση της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Ο πρόεδρος Ποροσένκο ανακοίνωσε για το σκοπό αυτό ένα «δημοψήφισμα», η ημερομηνία του οποίου παραμένει να οριστεί, προ-εξοφλίσοντας μια σαφή νίκη του "ναι" με βάση μιας «δημοσκόπησης» που έχει ήδη γίνει. Από την πλευρά του, το ΝΑΤΟ εγγυάται ότι η Ουκρανία, «ένας από τους ισχυρότερους εταίρους στη Συμμαχία», είναι «σταθερά προσηλωμένη στην επίτευξη της δημοκρατίας και της νομιμότητας».

Τα γεγονότα μιλάνε ξεκάθαρα. Η Ουκρανία του Πέτρου Ποροσένκο -ο ολιγάρχης ο οποίος πλούτισε με τη λεηλασία των κρατικών ακινήτων, του οποίου ο πρωθυπουργός Matteo Renzi επαινεί την «σοφή ηγεσία»- αποφάσισε το Δεκέμβριο την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας, που κατηγορήθηκε για «υποκίνηση εθνικού μίσους και παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών». Απαγορεύονται μέσω νόμου ακόμα και τα κομμουνιστικά σύμβολα: το να τραγουδήσεις τη Διεθνή τιμωρείται με φυλάκιση 5-10 ετών.

Αυτή είναι η τελική πράξη μιας εκστρατείας δίωξης παρόμοιας με αυτή που σηματοδότησε την έλευση του φασισμού στην Ιταλία και του ναζισμού στη Γερμανία. Καταστραμμένες έδρες κόμματος, κατακρεουργημένοι ηγέτες, βασανισμένοι και δολοφονημένοι δημοσιογράφοι, καμένοι ζωντανοί ακτιβιστές στο Χρηματιστήριο της Εργασίας στην Οδησσό, άοπλοι πολίτες σφαγιασμένοι στη Μαριούπολη, βομβαρδισμένοι με λευκό φωσφόρο στο Slavyansk, Ντόνετσκ και Lugansk.

Ένα πραγματικό πραξικόπημα υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, με στρατηγικό στόχο να προκαλέσει στην Ευρώπη ένα νέο Ψυχρό Πόλεμο για να χτυπήσουν και να απομονώσουν τη Ρωσία και την ίδια στιγμή, να ενισχύσουν την επιρροή και τη στρατιωτική παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη. Ως δυνάμεις επίθεσης χρησιμοποιήθηκαν στο πραξικόπημα στην πλατεία Μαϊντάν και στις διαδοχικές δράσεις, εκπαιδευμένες νεοναζιστικές ομάδες και οπλισμένες για το σκοπό αυτό, όπως αποδεικνύεται από τις φωτογραφίες μαχητών των Uno-UNSO που εκπαιδευτήκαν το 2006 στην Εσθονία. Οι νεοναζί σχηματισμοί ενσωματώθηκαν στη συνέχεια στην Εθνική Φρουρά, που εκπαιδεύτηκε από εκατοντάδες Αμερικανούς εκπαιδευτές της173ης αερομεταφερόμενης μεραρχίας, η οποία μεταφέρθηκε από την Βιτσέντζα (Ιταλία) στην Ουκρανία, με άλλους από το ΝΑΤΟ.

Η Ουκρανία του Κίεβου έγινε έτσι το «ιχθυοτροφείο» του αναγεννημένου ναζισμού στην καρδιά της Ευρώπης. Στο Κίεβο φτάνουν νεοναζί από ολόκληρη την Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας) και τις ΗΠΑ, στρατολογούμενοι κυρίως από το Pravy Sektor και το τάγμα Αζόφ, του οποίου το ναζιστικό αποτύπωμα παρίσταται από το έμβλημα αντιγραμμένο από εκείνο της μοίρας SS Das Reich. Αφού εκπαιδεύονται και δοκιμάζονται σε στρατιωτικές ενέργειες εναντίον των Ρώσων της Ουκρανίας στην Ντονμπάς, τους επιστρέψουν στην πατρίδα τους με το «laissez-passer» του ουκρανικού διαβατηρίου. Ταυτόχρονα μεταδίδεται στην Ουκρανία η ναζιστική ιδεολογία μεταξύ των νεότερων γενεών. Με τις οποίες ασχολείται ειδικότερα το τάγμα Αζόφ, που διοργανώνει στρατόπεδα εκπαίδευσης και ιδεολογικής κατάρτισης για παιδιά και εφήβους, που διδάσκονται πάνω απ ’όλα να μισούν τους Ρώσους.

Αυτά συμβαίνουν με τη συνενοχή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων: μέσω πρωτοβουλίας ενός Τσέχου βουλευτή, ο αρχηγός του τάγματος Αζόφ, Αντρέι Biletsky, επίδοξος «Φύρερ» της Ουκρανίας, έγινε δεκτός στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως «προσκεκλημένος ομιλητής». Όλα μέσα στο πλαίσιο της «πρακτικής υποστήριξης του ΝΑΤΟ προς την Ουκρανία», συμπεριλαμβανομένης του «Προγράμματος ενδυνάμωσης της Στρατιωτικής Εκπαίδευσης» το οποίο παρακολούθησαν το 2015, 360 Ουκρανοί εκπαιδευτικοί, διδασκόμενοι από 60 εμπειρογνώμονες του ΝΑΤΟ. Σε ένα άλλο πρόγραμμα του ΝΑΤΟ, «Δημόσια Διπλωματία και Στρατηγικές Επικοινωνίες», διδάσκεται στις αρχές πως «να αντιμετωπίσουν τη ρωσική προπαγάνδα» και στους δημοσιογράφους να «δημιουργήσουν εικονικές ιστορίες από τη κατεχόμενη Κριμαία και την ανατολική Ουκρανία».

Μάνλιο Ντινούτσι

Η Γερμανία και ο ΟΗΕ κατά της Συρίας

του Τιερί Μεϊσάν

Οι νεοσυντηρητικοί και τα φιλελεύθερα γεράκια τα οποία προετοίμασαν από καιρό, από το 2001, το πόλεμο κατά της Συρίας, στηρίχθηκαν από το 2005 σε ορισμένα κράτη του ΝΑΤΟ και του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου. Αν και γνωρίζουμε τον ρόλο που διαδραμάτισε ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους για να ξεκινήσει και να συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι σήμερα, δύο προσωπικότητες –ο Jeffrey Feltman (αριθμός 2 του ΟΗΕ) και ο Volker Perthes (διευθυντής της κύριας γερμανικής δεξαμενής σκέψης)- παρέμειναν στη σκιά. Μαζί, με την υποστήριξη του Βερολίνου, χρησιμοποίησαν και συνεχίζουν να χειραγωγήσουν τον ΟΗΕ για να καταστρέψουν τη Συρία.

Από το 2005, ο Γερμανός πανεπιστημιακός Volker Perthes συμμετέχει στο πλευρό της CIA στην προετοιμασία του πολέμου εναντίον της Συρίας. Διευθύνει τη πιο ισχυρή ευρωπαϊκή δεξαμενή σκέψης, τη Stiftung Wissenschaft und Politik (SWP).

Το 2005, όταν ο Jeffrey Feltman -τότε πρέσβης των ΗΠΑ στη Βηρυτό- επόπτευε τη δολοφονία του Ραφίκ Χαριρί, υποστηρίχτηκε από τη Γερμανία, τόσο για την ίδια τη δολοφονία (το Βερολίνο προμήθεψε το όπλο) [1] και όσο και για την Επιτροπή του ΟΗΕ που επιφορτίστηκε να κατηγορήσει τους πρόεδρους αλ-Άσαντ και Λαχούντ (ο εισαγγελέας Detlev Mehlis, ο αστυνόμος Gerhard Lehmann και η ομάδα τους). Η διεθνής εκστρατεία κατά των δύο προέδρων καθοδηγήθηκε μεταξύ άλλων από τον Γερμανό πολιτικό επιστήμονα Volker Perthes [2]

Ο Volker Perthes φοίτησε στη Συρία στα πλαίσια μιας γερμανικής υποτροφίας για έρευνα, στη Δαμασκό, το 1986-8. Στη συνέχεια, ακολούθησε καριέρα ως καθηγητής πολιτικών επιστημών στη Γερμανία, με εξαίρεση της περιόδου 1991-93, κατά την οποία δίδαξε στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού. Από το 2005 είναι διευθυντής του Stiftung Wissenschaft und Politik (SWP), κορυφαίου γερμανικού δημόσιου think tank, που απασχολεί περισσότερους από 130 εμπειρογνώμονες, από τους οποίους οι μισοί είναι ακαδημαϊκοί.

Αντίθετα, όταν ο Feltman οργάνωσε την ισραηλινή επίθεση κατά του Λιβάνου, το 2006, δεν συμπεριλάμβανε άλλη χώρα, παρά μόνο τις Ηνωμένες Πολιτείες, με την ελπίδα ότι με την ήττα της Χεζμπολάχ, η Συρία θα ερχόταν σε βοήθεια της Βηρυτού και ότι αυτό θα αποτελούσε αφορμή για μια αμερικανική επέμβαση. Τελικά το Βερολίνο αρκέστηκε να στείλει το ναυτικό του για να συμμετάσχει στη δύναμη των Ηνωμένων Εθνών (UNIFIL).

Κατά τη διάρκεια της ετήσιας συνάντησης, η οποία πραγματοποιήθηκε από τις 5 έως τις 8 Ιουνίου 2008, ήτοι πέντε έτη πριν από το πόλεμο, η Υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις παρουσίασε στην Ομάδα Μπίλντερμπεργκ (Bilderberg) την ανάγκη να ανατραπεί η κυβέρνηση της Συρίας. Για να το σκοπό αυτό, συνοδευόταν από την διευθύντρια της Arab Reform Initiative [3], Bassma Kodmani (αργότερα ιδρύτρια του Συριακού Εθνικού Συμβουλίου), και από τον διευθυντή του SWP, Volker Perthes. Η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ είναι μια πρωτοβουλία του ΝΑΤΟ το οποίο εξασφαλίζει άμεσα την ασφάλεια της [4].

Σύμφωνα με τηλεγράφημα που αποκαλύφθηκε από τα Wikileaks, ο Volker Perthes συμβούλευε την κ. Ράις για το Ιράν. Σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν επικίνδυνο να ξεκινήσει μια στρατιωτική επιχείρηση, με απρόβλεπτες περιφερειακές συνέπειες. Ήταν, όμως πιο αποτελεσματικό να σαμποτάρουν την οικονομία του. Οι συμβουλές του Volker Perthes εφαρμόστηκαν, το 2010, με την καταστροφή των λογισμικών λειτουργίας των ιρανικών πυρηνικών σταθμών από τον ιό Stuxnet [5].

Τον Μάρτιο του 2011, ο Volker Perthes δημοσίευσε ένα χρονικό γνώμης στην εφημερίδα New York Times για να κοροϊδεύει την ομιλία του Προέδρου ελ-Άσσαντ στην Λαϊκή Βουλή στην οποία κατήγγειλε μια «συνωμοσία» κατά της Συρίας [6]. Σύμφωνα με τον ίδιο, η «επανάσταση» ήταν σε εξέλιξη στη Συρία και ο πρόεδρος έπρεπε να φύγει.

Στα μέσα του 2011, η γερμανική κυβέρνηση συνειδητοποίησε την προέλαση των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Τυνησία και την Αίγυπτο. Θυμήθηκε ότι φηλοξενούσε μετά από αίτημα της CIA, το διεθνή συντονισμό της Αδελφότητας στο Άαχεν. Το Βερολίνο αποφάσισε τότε να στηρίξει τους Αδελφούς όπου και να έρθουν στην εξουσία, με την εξαίρεση της Χαμάς στην Παλαιστίνη, για να μη παρεμποδίσει το Ισραήλ. Κάτω από την επιρροή του Volker Perthes, το γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών - την εποχή του Guido Westerwelle- αυτο-πείστηκε ότι οι Αδελφοί δεν ήταν «ισλαμιστές», αλλά ότι «καθοδηγούνται από το Ισλάμ». Δημιούργησε ένα κύτταρο για διάλογο με τα κινήματα των «μετριοπαθών ισλαμιστώς» (sic) και μια Task Force για τη Συρία. Ο Perthes, από τη πλευρά του, που οργάνωσε το Ιούλιο την υποδοχή μια αντιπροσωπείας της συριακής αντιπολίτευσης στο Υπουργείο, με επικεφαλής τον Αδελφό Radwan Ziadeh.

Παρέμβαση του Αχμέτ Νταβούτογλου στο συνέδριο κεκλεισμένων των θυρών Tusaid- Stratfor στις 6 Οκτωβρίου 2011.

Στις 6 Οκτωβρίου 2011, ο Volker Perthes συμμετείχε, μετά από πρόταση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, στο συνέδριο που οργανώθηκε κεκλεισμένων των θυρών από το Turkish Industry & Business Association (Tusiad) και την αμερικανική ιδιωτική εταιρεία πληροφοριών Startfor για την προσομοίωση των ενεργειακών επιλογών της Τουρκίας και τις πιθανές απαντήσεις άλλων οκτώ χωρών, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας [7]. Παρόντες οι δέκα πλουσιότεροι Τουρκοι και ο Τανέρ Γιλντίζ -τότε υπουργός της Ενέργειας-, ο άνθρωπος που έμελλε να βοηθήσει την οικογένεια του Ερντογάν για την οργάνωση της χρηματοδότησης του πολέμου με το κλεμμένο πετρέλαιο του Ντάες/Daesh.

Τον Ιανουάριο 2012, ο Jeffrey Feltman -τότε υπεύθυνος για την Εγγύς Ανατολή στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ- ζήτησε από τον Volker Perthes να διευθύνει το πρόγραμμα «The Day After» με αποστολή την προετοιμασία του επόμενου καθεστώτος στη Συρία. Πραγματοποιήθηκαν συναντήσεις για έξι μήνες για να επιτευχθεί, μεταξύ άλλων, σε μια έκθεση που δημοσιεύθηκε μετά τη Διάσκεψη της Γενεύης.

«Η Επόμενη Μέρα» («The Day After») κινητοποίησε 45 Σύρους της αντιπολίτευσης, μεταξύ των άλλων την Bassma Kodmani και άλλους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Χρηματοδοτήθηκε από το US Institute of Peace, που ισοδυναμεί με το National Endowment for Democracy (NED), αλλά ανήκει στο Υπουργείο Άμυνας. Ζητήθηκε επίσης η συμμετοχή της Γερμανίας, Γαλλίας, Νορβηγίας, της Ολλανδίας και της Ελβετίας.

« Η Επόμενη Μέρα », συνέταξε το πρόχειρο του σχεδίου ολικής παράδοσης και άνευ όρων της Συρίας που έγινε η εμμονή του ΟΗΕ, όταν ο Jeffrey Feltman διορίστηκε Διευθυντής των Πολιτικών Υποθέσεων του ΟΗΕ, τον Ιούλιο του 2012.

Αναλαμβάνοντας τα καθήκοντα του ως αριθμός 2 του ΟΗΕ, στις 2 Ιουλίου 2012, ο Jeffrey D. Feltman δίνει όρκο ενώπιον του Γενικού Γραμματέα Μπαν κι Μουν. Από τούδε και στο εξής, ο Οργανισμός που ιδρύθηκε για να προωθήσει την ειρήνη, τέθηκε υπό τον έλεγχο των «φιλελεύθερων γερακιών».

Ιδού τις αρχές του σχεδίου Perthes-Feltman: 

 η κυριαρχία του συριακού λαού θα καταργηθεί· 

 Το Σύνταγμα θα καταργηθεί· 

 ο πρόεδρος θα καθηλωθεί (αλλά ένας Αντιπρόεδρος θα παραμείνει για τις υποχρεώσεις του πρωτόκολλου)· 

 η Λαϊκή Βουλή θα διαλυθεί· 

 τουλάχιστον 120 αξιωματούχοι θα θεωρηθούν ένοχοι και θα αποκλειστούν από κάθε πολιτικό αξιώμα, στη συνέχεια θα δικαστούν και καταδικαστούν από ένα διεθνές δικαστήριο· 

 η Διεύθυνση των υπηρεσιών στρατιωτικών 0ληροφοριών, η Διεύθυνση της πολιτικής ασφαλείας και της Γενικής Διεύθυνσης Ασφαλείας θα αποκεφαλιστούν ή θα διαλυθούν· 

 οι «πολιτικοί» κρατούμενοι θα απελευθερωθούν και τα αντιτρομοκρατικά δικαστήρια θα καταργηθούν· 

 Η Χεζμπολάχ και οι Φρουροί της Επανάστασης θα πρέπει να αναχωρούν· τότε και μόνο τότε, η διεθνής κοινότητα θα αγωνιστεί κατά της τρομοκρατίας [8]

Ταυτόχρονα, o Volker Perthes οργάνωσε τo « Working Group on Economic Recovery and Development » των “Φίλων της Συρίας”. Τον Ιούνιο του 2012, υπό την συμπροεδρία της Γερμανίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, αυτή η ομάδα διανεμηθεί στα Κράτη-Μέλη των "Φίλων της Συρίας" παραχωρήσεις εκμετάλλευσης του συριακού αερίου σε αντάλλαγμα για την υποστήριξή τους για την ανατροπή του καθεστώτος [9].

Ο Volker Perthes οργάνωσε επίσης το “Working Group on Transition Planning” του Αραβικού Συνδέσμου.

Τέλος, εγκατέστησε το “Syrian Transition Support Network” στην Κωνσταντινούπολη.

Μετά τη διάσκεψη της Γενεύης (30 Ιουνίου 2012) και τη συνάντηση των «Φίλων της Συρίας» στο Παρίσι (6 Ιουλ. 2012), δεν θα βρείτε πλέον περισσότερα δημόσια ίχνη του ρόλου του Volker Perthes, εκτός από δημοσιεύσεις που συνιστούν τη διατήρηση της γερμανικής υποστήριξης στους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Η Γερμανία συνέχισε την πολιτική της και, μετά την παραίτηση του Εμίρη του Κατάρ και την άνοδο σε δύναμη της Σαουδικής Αραβίας, διόρισε πρέσβη στο Ριάντ τον Μπόρις Ρούγκε, τον υπεύθυνο για τη Συρία στο Υπουργείο Εξωτερικών,.

Τον Ιανουάριο 2015, η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ διαδηλώνει υπέρ της ανοχής και κατά της τρομοκρατίας, χέρι-χέρι με τον Αϊμάν Mazyek, γενικό γραμματέα του Κεντρικού Συμβουλίου των Μουσουλμάνων στη Γερμανία, στην πραγματικότητα, ένας από τους ηγέτες των Αδελφών Μουσουλμάνων.

Το καλοκαίρι του 2015, ενώ ήταν στη Δαμασκό, η συριακή κυβέρνηση ζήτησε εξηγήσεις στον Staffan De Mistura σχετικά με το σχέδιο Feltman-Perthes, το οποίο μόλις είχε λάβει γνώση. Πολύ ενοχλημένος, ο ειδικός απεσταλμένος του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών επιβεβαίωσε ότι τα έγγραφα αυτά δεν τον δέσμευαν και ότι τα απέρριπτε. Φαίνεται ότι η Μόσχα είχε απειλήσει να τα δημοσιοποιήσει στο Συμβούλιο Ασφαλείας, με την ευκαιρία της παρουσίας των αρχηγών κρατών κατά την έναρξη της Γενικής Συνέλευσης το Σεπτέμβριο 2015. Η δημοσιοποίηση αυτών των εγγράφων δεν έλαβε χώρα, γιατί θα είχε τεθεί υπό αμφισβήτηση η ίδια η ύπαρξη των Ηνωμένων Εθνών. Την ίδια περιόδο, το Βερολίνο άρχισε και πάλι επαφή με τη Δαμασκό, χωρίς οι Σύροι να μπορούν να μάθουν αν αυτή η μυστική προσέγγιση αντικατόπτριζε μια νέα πολιτική της καγκελαρίου Μέρκελ ή μια ακόμη νέα προσπάθεια διείσδυσης.

Ωστόσο, την ίδια στιγμή, ο Volker Perthes διοριζόταν από τον Staffan De Mistura [10] και τον προϊστάμενό του Jeffrey Feltman, «διαπραγματευτή για την ειρήνη» (sic) για την επόμενη συνάντηση της Γενεύης. Θα είναι υπεύθυνος για το πήγαινε-έλα μεταξύ της αντιπροσωπείας της συριακής αντιπολίτευσης και εκείνης της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας.

Για τρία χρόνια, κατά παράβαση του ιδίου του Χάρτη τους, τα Ηνωμένα Έθνη, ενώ δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να βοηθήσουν στην αποκατάσταση της ειρήνης στη Συρία, κατηγορούν, χωρίς να έχουν παρουσιάσει τη παραμικρή απόδειξη, την Αραβική Δημοκρατία της Συρία ότι κατέστειλε μια επανάσταση, ότι χρησιμοποίησε χημικά όπλα εναντίον του ίδιου του λαού της, ότι πραγματοποιεί μαζικά βασανιστήρια και ότι λιμοκτονήσει τους αντιπάλους της. Προπαντός, καθυστερεί κάθε πρωτοβουλία για την ειρήνη, έτσι ώστε να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος στο ΝΑΤΟ και το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου να ανατρέψουν το καθεστώς μέσω ξένων μισθοφόρων, ήτοι μέσω των τρομοκρατικών οργανώσεων Αλ Κάιντα και Ντάες/Daesh.

Θυμηθείτε: 

 Από το 2005, η ομάδα που εκφορτώθηκε την προετοιμασία του πολέμου στη Συρία ελέγχεται από τον Αμερικανό διπλωμάτη Jeffrey Feltman, επικουρούμενο από τον Γερμανό ακαδημαϊκό Volker Perthes. 

 Το 2005, ο Feltman οργάνωσε τη δολοφονία του Ραφίκ Χαριρί (επειδή τότε η ασφάλεια του Λίβανου εξασφαλιζόταν από τη Συρία)· το 2006, ο πόλεμος του Ισραήλ εναντίον του Λιβάνου (επειδή η Χεζμπολάχ εξοπλιζόταν τότε από τη Συρία)· το 2011, ο ίδιος διεξήγαγε τον πόλεμο 4ης γενιάς για το Στέιτ Ντιπάρτμεντ· από το 2012, προσπαθεί από τα Ηνωμένα Έθνη, όπου έγινε το νούμερο 2, να παρατείνει τον πόλεμο μέχρι οι τζιχαντιστές να πετύχουν τη νίκη.
 Ο Perthes συνεταιρίστηκε με τον Feltman και τον ιδιωτικό όμιλο STATFOR για να επηρεάσει τη γερμανική πολιτική στη Μέση Ανατολή. Το 2008 παρουσίασε το σχέδιο αποτροπής του καθεστώτος της Δαμασκού στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Το 2011, έπεισε την κυβέρνηση Μέρκελ να υποστηρίζει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους κατά τη διάρκεια της "Αραβικής Άνοιξης". Το 2012, προέδρευε μια ομάδα εργασίας για την προετοιμασία του νέου καθεστώτος, και σύνταξε ένα σχέδιο ολικής και άνευ όρων παράδοσης της Συρίας. Σήμερα διορίστηκε υπεύθυνος από τον ΟΗΕ για τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις της Γενεύης.