Όχι φόβος
Επιτέλους έφτασε ο καιρός, μας χωρίζουν λίγες ώρες για να ασκήσουμε το καταρρακωμένο από την μια και ψευδοδημοκρατικό δικαίωμα μας του εκλέγειν. Ήρθε η ώρα όλοι μαζί να δώσουμε έστω και κάτι πίσω σε αυτούς που μας τσακίσανε και συνεχίζουν να μας τσακίζουν πίσω από μεγαλοστομίες και δήθεν σωτήριους παιάνες. Να σκεφτούμε τι έχουμε τραβήξει όλοι μας μα περισσότερο κάποιοι που δεν τους ξέρουμε και που είναι εκεί έξω ή σε χαρτόκουτα σε κάποιο παγκάκι ή σε κάποιο σπίτι που λυπηρό μνημείο και αυτό, τους θυμίζει την κατακρεουργημένη αξιοπρέπεια τους. Ήρθε η ώρα να σκεφτούμε το πατέρα μας τη μάνα μας το παππού μας, τη γιαγιά μας που μόχθησαν, έφτυσαν αίμα, ταλαιπωρήθηκαν για να τα καταφέρουν σε αυτή τη «ζωή». Πληρώσαν για να έχουν μια ανταποδοτικότητα στα γεράματα τους από μια σύνταξη που τελικά αποδείχθηκε ότι δεν θα τους φτάσουν όχι στα εγγόνια τους ή στα παιδιά τους να προσφέρουν έστω και ένα λουλούδι αλλά δεν θα καλύψουν ούτε τις βασικές τους για επιβίωση ανάγκες.
Ήρθε η ώρα να σκεφτούμε τους ανθρώπους που πασχίζουν να πάρουν ένα φάρμακο να μπορέσουν να γίνουν καλά και αντ΄αυτού παλεύουν με τα γενόσημα.
Ήρθε η ώρα να σκεφτούμε τα παιδιά μας, όχι που θα πιάσουν δουλειά αλλά σε πια χώρα θα πάνε να ζήσουν και όσοι έχουν μικρά παιδιά για πόσο ακόμα θα μπορέσουν να τους δίνουν γάλα, φαγητό, ένδυση, εκπαίδευση κ.α.
Ήρθε η ώρα να σκεφτούμε τον εαυτό μας, πόσα πια πρέπει αυτό το πετσί να τραβήξει για να κάνει κάτι, πόσο πολύ θα μειωθεί η αξιοπρέπεια μας, για πόσο θα γινόμαστε ενοικιαζόμενοι υπάλληλοι, εργάτες σε μια μηχανή που κόβει κιμά ? Πόσο πια θα πρέπει να ζήσουμε σε σπίτια χωρίς φως, χωρίς νερό, χωρίς θέρμανση χωρίς ….κέφι, χωρίς λόγια, χωρίς νόημα με γεμάτη πληγές την ψυχή μας και με μια απόγνωση όταν κοιτάς τα βλέμματα των παιδιών σου, της συντρόφου σου μα πάνω από όλα όταν το βλέμμα σου σε βλέπει στο καθρέφτη.
Πόσοι ακόμα θα γίνουν θύματα στο Καιάδα τους ? πόσοι ακόμα θα γυρνάνε στα super market όταν κλείνουν για να ψάχνουν τα σκουπίδια? Πόσοι θα ψάχνουν στα σάπια των λαϊκών ?
Βιώνουμε μια γενοκτονία σε όλα τα επίπεδα, μαζί με μια πατριδοκαπηλία.
Ως εδώ όμως όλοι μαζί, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, πρέπει να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα, να ενωθούμε, περισσότερα είναι αυτά που μας ενώνουν παρά αυτά που μας χωρίζουν. Και αν μας χωρίζει κάτι είναι γιατί το δημιουργήσαν αυτοί και όχι γιατί είναι πραγματικά ουσιώδες.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, θα δείξουμε το πόσο πολύ αγαπάμε αυτόν τον τόπο, το πόσο πολύ αγαπάμε τα παιδιά μας, πόσο πολύ θέλουμε να αφήσουμε ΛΕΥΤΕΡΗ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ για ΕΚΕΙΝΑ.
Μη θυμώνουμε, είναι λάθος αφετηρία, ο θυμός είναι εργαλείο τους όπως και η πλάνη, η αγανάκτηση, ο φόβος και τόσο μα τόσα συναισθήματα που αυτοί σπέρνουν ανάμεσα μας. Με ηρεμία, με μια πρωτοφανή γαλήνη να κάνουμε αυτό που πρέπει και αυτό άλλωστε είναι που τους φοβίζει, δηλ. το ότι ο λαός ωριμάζει και αρχίζει να ψήνεται και να ζυμώνεται για να, όχι απαιτήσει αυτά που του οφείλονται αλλά για να τα κατακτήσει, γιατί ήταν, είναι και θα είναι δικά του.
ΗΡΘΕ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΡΕ ΑΔΕΡΦΙΑ.
Δύο τόσο δα μικρούλες λέξεις μα τόσο τρομακτική δύναμη, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.
Είμαστε ένας λαός, μια πατρίδα, είμαστε απλά ΕΝΑ. Μην κοιτάμε συντρόφους, συναγωνιστές ή το μικρόκοσμό μας, αλλά είναι ο καιρός να κοιταχτούμε όλοι μεταξύ μας στα μάτια, να πιαστούμε χέρι, χέρι, να χαμογελάσουμε και επιτέλους να κάνουμε τον αγώνα μας, για μας, για τα παιδιά μας, για τους δίπλα μας, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ. Για αυτό λοιπόν ΟΧΙ ΦΟΒΟΣ.
βασίλης
(Σας ευχαριστώ που διαβάσατε αυτό το κείμενο μα πάνω από όλα σας ευχαριστώ για το χρόνο που διαθέσατε για να το διαβάσετε.)
