Δευτέρα 4 Απριλίου 2016

ΘΑ ΩΦΕΛΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ;


Κείμενο: Ιωάννα Κουρή


Το κείμενο συντάχθηκε στις 5/9/2014


Μάθαμε πρόσφατα ότι το κόστος άρδευσης για τους καλλιεργητές της Καλιφόρνια των ΗΠΑ θα εκτιναχθεί από 140 σε 1.100 δολάρια ανά 4 στρέμματα, λόγω της ιδιωτικοποίησης του νερού. Η εξέλιξη αυτή θα οδηγήσει αυτόματα σε σημαντική αύξηση της τιμής των αγροτικών προϊόντων. «Το νερό δε μπορεί να θεωρείται κοινωνικό αγαθό», δήλωσε ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, επικαλούμενος τη θεωρία περί αυτορρύθμισης της οικονομίας.
Τι σχέση μπορεί να έχει η παραπάνω εξέλιξη με την Ελλάδα; Μεγαλύτερη απ’ότι μπορεί κανείς να φαντάζεται, αφού υπάρχει πλέον η δυνατότητα η ιδιωτικοποίηση των υδάτων να περάσει είτε απ’ευθείας με μια απλή υπουργική απόφαση, είτε μέσω του ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου). Πέραν αυτού, η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ σχετίζεται άμεσα με το υδατικό δυναμικό της Ελλάδας και κατ’επέκταση, όπως και στην περίπτωση της Καλιφόρνιας, με την άρδευση του αγρότη και τις τιμές των αγροτικών προϊόντων.
Αυτό μας οδηγεί αναπόφευκτα σε ένα επιπλέον κρίσιμο ζήτημα που απασχολεί την κοινωνία μας τους τελευταίους μήνες: την ιδιωτικοποίηση του ηλεκτρικού ρεύματος. Αν ρίχναμε μια πιο προσεκτική ματιά στα δημοσιεύματα των εφημερίδων το τελευταίο διάστημα, θα παρατηρούσαμε ότι το «Έθνος» (ιδιοκτησίας κυρίου Μπόμπολα) χαρακτήρισε την κρατική ΔΕΗ ως «υδροκέφαλη, γιγαντωμένη, κομματική», ενώ η «Καθημερινή» (ιδιοκτησίας κυρίου Αλαφούζου) προχώρησε ακόμη περισσότερο, κάνοντας λόγο για τον «ημισοβιετικό, κρατικό ΟΤΕ», και την «Ολυμπιακή ταλαιπωρία», ενώ δήλωσε απερίφραστα ότι όσες δυνάμεις παρεμποδίζουν την ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ, επιμένουν να κρατούν τη χώρα στο «μουχλιασμένο χθες».
Αρχικά, ας συγκρατήσουμε τα ονόματα Μπόμπολας και Αλαφούζος, αφού είναι γνωστό πως πρόκειται - μεταξύ άλλων - για δύο κατεξοχήν κρατικά επιδοτούμενους επιχειρηματίες, οι οποίοι στην προκειμένη περίπτωση, καταφέρονται κατά του κρατικού χαρακτήρα επιχειρήσεων ζωτικής σημασίας για μια χώρα. Στη συνέχεια, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, να πούμε ότι ο όρος «ΔΕΚΟ» έχει πάψει να υφίσταται από το 2001, με τη μετατροπή όλων των ΔΕΚΟ σε Α.Ε. , και την έξοδό τους στο χρηματιστήριο.
Μέχρι το 2001, η κρατική ΔΕΗ ήταν πλεονασματική, ενώ αριθμούσε 35.000 εργαζομένους και τα οικιακά τιμολόγια βρίσκονταν στο 1/3 της τιμής των σημερινών. Όποιος υποστηρίζει ότι η ΔΕΗ και ο ΟΤΕ παρουσίαζαν χρέη, θα πρέπει να λάβει υπ’όψιν ότι το χρέος αποτελεί εξ’ολοκλήρου λογιστικό θέμα. Από τη Χούντα και μετά, αν και οι δύο αυτές υπηρεσίες ήταν σαφώς πλεονασματικές, αποκτούσαν εικονικά ελλείμματα και αναγκάζονταν να δανειστούν, ώστε να επιδοτείται το κράτος, και να μη χρεώνονται τα δημόσια χρέη στον κρατικό προϋπολογισμό. Ως αποτέλεσμα αυτού, σήμερα ακούμε συχνά το επιχείρημα ότι «η Χούντα δεν πήρε δάνεια», επιχείρημα που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα: Η Χούντα σαφώς και πήρε δάνεια. Μόνο που φρόντισε να είναι «κάτω από το τραπέζι».
Παρατηρούμε λοιπόν μια συνεχή και μεθοδική προσπάθεια υποβάθμισης και απαξίωσης όλων των δημόσιων αγαθών από τους εκάστοτε κυβερνώντες. Χρησιμοποιούν διάφορα λογιστικά κόλπα, διαφθείρουν τις συνειδήσεις των εργαζομένων μέσω των πλήρως κομματικοποιημένων συνδικαλιστικών οργάνων και εκφοβίζουν την κοινή γνώμη, στην προσπάθειά τους να προχωρήσουν στις ιδιωτικοποιήσεις – ή για να το πούμε σε απλά Ελληνικά  «το ξεπούλημα» – όσο το δυνατόν περισσότερο αναίμακτα.
Στην περίπτωση του ΟΤΕ, όταν προχώρησαν στην ιδιωτικοποίηση του, οι κυβερνώντες παρέλειψαν να ενημερώσουν τον Έλληνα πολίτη ότι η ιδιωτικοποίηση των τηλεπικοινωνιών μιας χώρας σαν την Ελλάδα είναι άκρως επικίνδυνη, αφού καταργεί την ύπαρξη ενιαίου δικτύου στην επικράτεια με αποτέλεσμα να βάζει σε κίνδυνο την ίδια την εθνική της άμυνα. Κάτι αντίστοιχο έγινε και στην περίπτωση της «προβληματικής» Ολυμπιακής. Όχι πως η τελευταία δεν παρουσίαζε σοβαρότατα χρόνια προβλήματα. Όμως η απόλυση είχε σαν επακόλουθο τη μείωση της ασφάλειας των αερογραμμών και το άνοιγμα για το μονοπώλιο της Aegean Airlines, η οποία παρεμπιπτόντως, κοστίζει πολύ περισσότερο στο κράτος απ’ότι η πάλαι ποτέ κρατική Ολυμπιακή.
Οι παραπάνω «ιδιωτικοποιήσεις» δικαιολογήθηκαν από τους κυβερνώντες, με το πολύ γενικό και φυσικά αβάσιμο επιχείρημα προς τους Έλληνες φορολογούμενους, πως οι τελευταίοι θα πάψουν επιτέλους να «ταλαιπωρούνται» από τέτοιες «προβληματικές», κρατικές επιχειρήσεις.  
Αυτό χρησιμοποιείται κατ’εξακολούθηση και στην περίπτωση της ΔΕΗ: Πόσες φορές αλήθεια δεν έχουμε ακούσει ότι οι απεργοί στη ΔΕΗ θα κατεβάσουν τους διακόπτες; Η απειλή αυτή είναι βέβαια εντελώς αβάσιμη, αφού, όχι μόνο δεν υπάρχουν διακόπτες με την κλασσική έννοια, αλλά το «κλείσιμο» αυτών των ηλεκτρονικών συστημάτων γίνεται αποκλειστικά και μόνο με διοικητική απόφαση, και όχι από τους εργαζόμενους.
Εν κατακλείδι, είναι προφανές ότι η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες και οι μεταφορές αποτελούν κοινωνικά αγαθά. Δεν μπορούν, και δεν πρέπει να ιδιωτικοποιούνται. Δεν είναι τυχαίο ότι, σε καμία χώρα στον κόσμο που θέλει να λέγεται ανεπτυγμένη δεν έχουν παραμείνει οι φορείς αυτοί στον ιδιωτικό τομέα. Κι αυτό γιατί, όταν οι φορείς αυτοί δεν είναι κεντρικά ελεγχόμενοι, ούτε κρατικός σχεδιασμός μπορεί να γίνει, ούτε να αντιμετωπιστούν σοβαρά προβλήματα που ανακύπτουν (όπως π.χ. μπλακ άουτ). Ακόμα και εκεί όπου έγιναν ιδιωτικοποιήσεις, δημιουργήθηκαν τέτοια προβλήματα, που τα κράτη αναγκάστηκαν να προβούν σε επανεθνικοποιήσεις. Ο λόγος είναι απλός: οι τομείς αυτοί έχουν μονοπωλιακό χαρακτήρα, δηλαδή ο χαρακτήρας αυτών των αγαθών είναι τέτοιος, που δεν επιτρέπει την κερδοφορία του ιδιωτικού κεφαλαίου, αν μη τι άλλο λόγω του υψηλούς κόστους συντήρησης των υποδομών. Έτσι, σε περιπτώσεις ιδιωτικοποιήσεων, οι «επενδυτές» αρπάζουν ό,τι μπορούν από τα δίκτυα ύδρευσης, ηλεκτροδότησης, τηλεπικοινωνιών και μεταφορών και, καθώς δεν τους συμφέρει να συντηρήσουν τις υποδομές, τις αφήνουν να ρημάξουν, γιατί πολύ απλά, αν πλήρωναν για συντήρηση δε θα είχαν κέρδος.
Αλλά ας επιστρέψουμε στη ΔΕΗ. Σε όσους υποστηρίζουν ότι η ΔΕΗ είναι «διεφθαρμένη», θα πρέπει κάνεις να υπενθυμίσει ότι η όποια διαφθορά προήλθε από το κομματικό κράτος, το οποίο χρεώνει στη συνέχεια στο δημόσιο χαρακτήρα της επιχείρησης, τα προβλήματα που το ίδιο δημιούργησε. Αν η ΔΕΗ παραμείνει, ή καλύτερα γίνει πραγματικά κρατική, θα μπορεί να είναι πιο οργανωμένη, με περισσότερους εργαζόμενους, αλλά και ανεξάρτητη. Το ΔΣ θα έχει τη δυνατότητα να αποτελείται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, και από κρατικούς φορείς που συνδέονται άμεσα με τη λειτουργία της. Με αυτόν τον τρόπο θα συντάσσει δικό της προϋπολογισμό, θα υπάρχει διαφάνεια στις κινήσεις της, και θα έχει συγκεκριμένους δημοσιονομικούς στόχους, όπως αυτοί θα κρίνονται από το κοινοβούλιο.
Δυστυχώς όμως, μόνο σε ένα πραγματικά δημοκρατικό καθεστώς, με κέντρο τον πολίτη και το συμφέρον του, μπορούμε να μιλάμε για «εξυγίανση» του δημόσιου τομέα. Σε κάθε άλλη περίπτωση, πίσω από «εξυγιαντικές» πολιτικές, δεν είναι υπερβολικό να πει κανείς πως κρύβεται «άγριο ξεπούλημα».
Όσο για την πρόταση της Αντιπολίτευσης να πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα, για να προχωρήσει ή όχι η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, δεν  μπορεί παρά να βάζει τον Έλληνα πολίτη σε καχυποψία. Από πότε τα κοινωνικά σου αγαθά είναι διαπραγματεύσιμα; Ένα κράτος που δεν ελέγχει τα αγαθά του, δεν υφίσταται καν ως τέτοιο! Τέλος, ακόμη κι αν το δημοψήφισμα υπερψηφιζόταν, θα είχε εντελώς συμβουλευτικό ρόλο αφού η κυβέρνηση έχει το ελεύθερο να μην το λάβει διόλου υπ’όψιν, αν κάτι τέτοιο δεν την εξυπηρετεί ή δεν τη συμφέρει.
Για πόσο ακόμα θα τους επιτρέπουμε να μας κοροϊδεύουν;

http://hlektrikoprovato.blogspot.gr/?view=magazine

Σύγχρονοι γενίτσαροι

του Σταύρου Κατσούλη

Μπορεί να τραβάμε τα ίδια ζόρια, να παλεύουμε στο ίδιο επαγγελματικό μετερίζι. Μπορεί να πεινάμε μαζί, να χρωστάμε μαζί ή να γελάμε μαζί. Πιθανώς να πηγαίνουμε μαζί στο παιχνίδι που παίζει σήμερα, ή στην συναυλία που τόσο καιρό περιμέναμε. Μπορεί να διαβάσαμε τα ίδια βιβλία και να ακούμε τις ίδιες μουσικές.
Δεν έχει σημασία εάν οι γονείς τους, γεννήθηκαν στο ίδιο χωριό με σένα. Δεν έχει καμιά σημασία εάν γαλουχήθηκαν και μεγάλωσαν στα ίδια ματωμένα χώματα. Δεν μετρά σε τίποτε αν τους βλέπεις να συμπεριφέρονται κι αυτοί όπως ο κάθε νεοέλληνας, αν μιλάνε την ίδια γλώσσα, με τα ίδια ιδιώματα και τρόπους σαν και σένα. 

Δυστυχώς, κι ίσως βαθειά βαθειά να το 'χεις καταλάβει αυτό το τρομερό, υπάρχει μια τεράστια διαφορά μεταξύ αυτών και μας. Δυστυχώς, αυτοί μεγάλωσαν για να γίνουν γενίτσαροι. Κάποια στιγμή αρκετά νωρίς, έγινε η "απαγωγή" τους από κάποιο από τα σύγχρονα παιδομαζώματα... Κι από κει και πέρα, ανδρώθηκαν, άσχετο τώρα το πώς, μέσα στο μίσος για την Πατρίδα. Και δεν έχει σημασία καμιά, ποια ιδεολογία τους ή ποιο μονοπάτι τους οδήγησε ως αυτή την βλασφημία.


Μερικοί απ' αυτούς το έχουν εκλογικεύσει. Θα σου πουν για τα εγκλήματα κάποιων προγόνων μας, για τα λάθη του σήμερα, για ότι μπόρεσαν να ξεθάψουν για να δικαιολογήσουν σε τι τερατώδες βδέλυγμα μεταμορφώθηκαν. Θα στα πουν αυτά, για να δικαιολογήσουν τον εθνο-μισανθρωπισμό τους για καθετί που ορίζει το γένος μας. Είναι οι ίδιοι που θα το παίξουν διαβασμένοι και ισχυρίζονται ότι σε αντίθεση με σένα, αυτοί έχουν κοινή λογική, ενώ αυτό που έμαθαν στην πραγματικότητα είναι η ψυχρή και δολοφονική απέχθειά του ίδιου τους του γένους.

Κάποιοι, έχουν σπουδάσει εκεί όπου πίστεψαν ότι υπάρχει η πρόοδος και η ευημερία. Άλλοι, παρόμοιοι τους, απλά είδαν τις εικόνες, άκουσαν τις φήμες, και υπέθεσαν τα ίδια. Και βάλθηκαν όλοι να τα φέρουν όλ' αυτά εδώ, πουλώντας αξίες και ξεπουλώντας ήθος, μέχρι που έχασαν τον εαυτό τους. Εκπόρνευσαν ότι είχαν στα χέρια τους, Ελληνικό. Έμαθαν για την αποτελεσματικότητα, το ανθρώπινο δυναμικό, την τέχνη του να ξεκοκαλίζεις τον άνθρωπο για χάρη ενός νέου συστήματος που θέλουν να φέρουν στον τόπο. Ο μόνος τρόπος για να μάθουν ξένες γλώσσες γι αυτούς, ήταν να ξεχάσουν την γλώσσα του φιλότιμου. Κι όπως ήταν φυσικό, η νέα τους αυτή θρησκεία, απαιτούσε το μίσος για αυτό που ήταν κάποτε οι ίδιοι και παραμένει όπως-όπως ευτυχώς ακόμα, να είναι ακόμη ο λαός μας.

Άλλοι γενίτσαροι, θα το παίξουν πατριώτες. Βάρβαροι κι αμόρφωτοι, υπερήφανοι χωρίς να καταλαβαίνουν το γιατί, βουτηγμένοι απ' την κορφή ως τα νύχια μέσ' στο μίσος. Εξευτελίζουν ότι ιερό, για μια χούφτα μπράβο από ξένους κρετίνους. Προσκυνούν φύρερ κάθε λογής, για να λάβουν μερικές στιγμές στείρας περηφάνιας, χωρίς αντίκρισμα στο πνεύμα. Αυτοί, την ώρα που πουλούν πατρίδα με το κιλό, ξεπουλούν αξίες, ιδανικά, ιδέες και ρίχνουν στον καιάδα ψυχές συμπατριωτών τους με τις μυριάδες. Με το κτηνώδες μίσος τους μπορούν χωρίς καμία τύψη, όπως χτυπούν τον ξένο, τόσο χειρότερα και να κατασφάξουν και συμπατριώτες τους.

Άλλοι πάλι, θα στηρίξουν τον μισανθρωπισμό τους, στον φερόμενο ως προοδευτισμό τους, σφετερίζοντας αισχρά και χυδαία κάθε κοινωνικό αίτημα, μετατρέποντας το σε κοινή αλητεία. Τιμούν σημαίες άλλων, αλλά μισούν θανάσιμα την δικιά μας. Τιμούν τις ζωές άλλων, μόνο για να ατιμάσουν τις ζωές των αδελφών τους. Αυτοί, αρέσκονται στο να περιβάλλονται με μια εικόνα πνευματικής παντοδυναμίας, να λένε ότι είναι γνώστες της παγκόσμιας φιλοσοφίας και θαυμαστές των τεχνών και των γραμμάτων... Αλλά στην ουσία ζουν μέσα στην πνευματική βαρβαρότητα, όπως ακριβώς αποδεικνύουν οι πράξεις τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, προσβάλλουν ακόμη περισσότερο, με τον ψεύτικο ριζοσπαστισμό τους.

Για όλους έχει ο μπαξές των γενιτσάρων. Αδέλφια δείτε τριγύρω, γεμίσαμε σύγχρονους γενίτσαρους. Γενίτσαρους κίτρινους, γενίτσαρους μπλε, γενίτσαρους κόκκινους, γενίτσαρους ροζέ. Γενίτσαρους των λουλουδιών και γενίτσαρους των σαλονιών. Γενίτσαρους της εξοχής, των δέντρων και των λιβαδιών, γενίτσαρους των πόλεων και γενιτσάρους της τεχνολογίας. Γενίτσαρους χωρίς σύνορα, γενίτσαρους με σύνορα. Γενίτσαρους ειρηνιστές, γενίτσαρους "πολεμιστές". Γενίτσαρους με γαλανόλευκα σώβρακα, γενίτσαρους όλο τσιτσίδι. Γενίτσαρους του αθεϊσμού, γενίτσαρους της ορθοδοξίας. Γενίτσαροι εκ δύσης, γενίτσαρους εξ ανατολής και γενίτσαρους από άλλα, κατάμαυρα σκοτάδια.

Μεταξύ τους όλοι αυτοί, θα σου πουν, ότι υπάρχει άβυσσος. Ότι οι διαφορές τους δεν λύνονται ακόμη και με το αίμα. Ότι μάχεται ο ένας τον άλλον. Ότι είναι εχθροί κι ότι δεν χωρά νερό στο κρασί του καθενός τους.

Κι όμως, υπηρετούν τον ίδιο αφέντη, κι ο αφέντης αυτός, τους θέλει έτσι, έτσι σ' ακριβώς αυτή την κατάσταση. Για να πιστεύουν ότι βρίσκονται σε διαφορετικά στρατόπεδα, αλλά και για να επιτίθεται σ' αυτήν την έρμη την χώρα από όσες περισσότερες πλευρές μπορεί. Τους μετέτρεψε όλους αυτούς, από συνοδοιπόρους μας στην ίδια πατρίδα, σε γενίτσαρους, θανατηφόρο αίμα, απ το ίδιο μας το αίμα, που υπάρχει μόνο για να την αμαυρώσουν, να την αποδομήσουν, να εξαφανίσουν ότι κρατά το έθνος αυτό σε συνοχή.

Κι αυτό, δηλαδή ο κρυφός-φανερός τους άρρωστος πόθος, φαίνεται από ένα και μόνο σημείο: Όλοι τους, μα όλοι τους αποστρέφονται με αηδία, από το ένα και μοναδικό στοιχείο που τους πειράζει και τους ενοχλεί τόσο, μα τόσο: Την ίδια την ψυχή και δύναμη αυτού του έθνους. Την μισούν αυτήν την δύναμη, αυτό το θράσος. Μισούν τους ανθρώπους του, τις οικογένειές του, τα παιδιά του, τις αξίες του, τα ιδανικά του, την ιστορία του, την γλώσσα του, τις παραδόσεις του, την σκέψη του, τον τρόπο ζωής του, όλα αυτά που τον κάνουν συγκροτημένο ως ενιαίο έθνος.

Αλλά περισσότερο απ΄όλα, μισούν την σκληροκέφαλη, απρόβλεπτη, ανοργάνωτη, ατίθαση κι αναρχική μας "πάστα". Δέος θα προκαλούσε στον ανίδεο, το πόσο πολύ επιθυμούν αυτήν να την εξαφανίσουν. Όλοι τους, θέλουν να τον δουν πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο, ατιμασμένο, συμβιβασμένο, προσκυνημένο, γονατισμένο χωρίς ελπίδα κι ας είναι οποιοσδήποτε ο τύραννος, άνθρωπος, ιδέα ή πράγμα.

Κι εμείς τους αφήσαμε να δυναμώσουν, τους αφήσαμε να μας κάνουν να φουντώσει το μίσος μέσα μας και να μας λοβοτομήσουν με τις "φιλοσοφίες" τους. Και στο τέλος, λες και δεν μας έφτανε η κατάντια αυτή, αφήσαμε κάποιους απ αυτούς, να πάρουν και θέσεις δύναμης ή εξουσίας.

Και είναι εδώ, δυνατοί και ακμαίοι αφού τους ταϊσαμε, τώρα ακριβώς αναγνώστη που το διαβάζεις αυτό, αφιερωμένοι πλήρως στο σκοπό του αφεντικού τους, για να κάνουν αυτό που κάθε γενίτσαρος κάνει πάντα: Να σκοτώσουν κι εμάς, και τα παιδιά μας και στο τέλος ακόμα και τις ίδιες τους τις μάνες.

Η αλήθεια είναι ότι διαχρονικά το 'χει αυτό το κακό ο τόπος μας. Πάντα εδώ ήταν οι γενίτσαροι και βγάζει δυστυχώς, πολλούς ο τόπος.

Αλλά την ίδια στιγμή, δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα του "ουδέν κακόν αμιγές καλού", από την ίδια μας την περίφημη σκληροκέφαλη, απρόβλεπτη, ανοργάνωτη, ατίθαση κι αναρχική μας "πάστα".

Γιατί ακριβώς αυτή η "πάστα" που θέλουν δαιμονισμένα να εξαφανίσουν, ελπίζω ότι θα αποτελέσει στο τέλος και την λύση...


http://stavroskatsoulis.blogspot.gr/